Wolfgang, solorijder CTC Nachtschwärmer
24 uur koersen – Is dat nou leuk?
Middernacht in het stadje Grieskirchen, gelegen tussen glooiende korenvelden van het Oostenrijkse Alpenvorland, frisse 16 graden in een sterrenverlichte, glasheldere nacht. De eeuwenoude gevels ondergedompeld in het goudgele licht van straatlantaarns, muziek weerkaatst tussen de huizen. Sporadisch schieten renners op racefietsen door de afgezette binnenstad, gefocust en gehaast, langs een lange rij van bestelbusjes, partytenten en containers, aangemoedigd door een enkeling hebben ze nul besef van hun hoofdrol in dit pittoreske tafereel.
Leuk ?? … Nee, leuk is echt wel anders. Pas de helft van de race verreden, 360 km gekoerst.
Een echte wedstrijd, dat wel, voortdurend bezig met je prestatie, zo veel mogelijk zuinig rijden. Net ingehaald door twee snellere renners, aanhaken of verder op je eigen tempo doorstoempen… Weer niet goed geanticipeerd, te lang geaarzeld met je beslissing, dan maar toch dat sprintje trekken naar het laatste wiel, een paar kilometer vals plat naar beneden, meegesleurd, weer kracht gespaard. Klimmen dan weer op eigen tempo, anders vreet het energie, consequent op het buitenblad, dat wel, dan ben je het snelst boven, je hartslag net onder het maximum gehouden, lonkt al gauw weer de afdaling. In de bevoorradingszone bovenop nog een stuk banaan en een beker drinken aangepakt, haastig weggewerkt, zit je meteen weer op volle snelheid. Onderaan de helling dan een terugdraaiende bocht, is altijd wel uitkijken, zeker met dat gootje waar je overheen moet. En op het vlakke weer omkijken naar wat medestrijders om aan te haken, vlakke kilometers tegen de wind in. Dit keer geen geluk, dan maar op eigen kracht!, liggend op je tijdritstuur, genadeloos bikkelen tot de volgende klim.
Saai ?? … Nee, saai is het niet, elk rondje is anders, voortdurend bezig met de koers, geen tijd om in de tunnel van je gedachten stil te staan.
In het in rennerskamp net gehoord dat ik in het klassement ben opgeklommen naar de vierde plek, in mijn leeftijdscategorie dat wel, maar toch! Dit geeft aanvullende motivatie om nog harder door te gaan, zicht op het podium, dus wie weet …
Later steady state in de nacht, de autopiloot staat aan, alle gevaren van het parcours reeds opgeslagen in je geheugen, zo doezel je bijna weg in de duisternis. Focussen man, wakker blijven! Het is uitkijken naar de schemering, de eerste lichtgrijze streep aan de horizon, het oplossen van de nacht in het heiige ochtendlicht, en kort daarna, het rijzen van een gloedrode vuurbal met de eerste, verwarmende zonnestraal. Wanneer zal het zover zijn? Rondjes aftellen tot dat moment. Zeven rondjes later gaat met eerste ochtendschemering ook deze nacht ten einde.
Het moeilijkste moment dan tegen 9u. Inmiddels is het heet geworden, onbarmhartig vermoeid is het veel te warm om nog lekker te fietsen. De cafeïne werkt al lang niet meer, het beste is eraf, doorbijten op karakter. Nog drie uur te gaan, een halve eeuwigheid!, zo lijkt het wel!
Bijna weer middag in het stadje Grieskirchen, 30 rondjes zitten erop. Het is mooi geweest, 645 km gereden, meer dan ooit van tevoren gedroomd, word ik gegrepen door een alomvattende vermoeidheid. Nu beslissen over een volgende keer, No way!, te vers nog de geleden pijn.
Een week later, in de auto op weg naar huis, ben ik al weer bezig de race kritisch te analyseren. Toch nog 2 uur stilstand gehad, dat is veel te veel, in begin niet altijd slim gereden, zuiniger aandoen, meer profiteren van je tegenstanders, daarmee zouden tenminste 3 rondjes meer haalbaar moeten zijn. De pijn van een week geleden ben ik al lang weer vergeten, het overheerst het euforische gevoel van de overwinning, een overwinning met name over je zelf… en zachtjes beginnen de contouren van een volgende uitdaging concrete vormen aan te nemen.
Albert, CTC Nachtschwärmer estafetteteam
Zingend door de nacht…
Naast solo-Radfahrer Wolfgang Wieser was CTC met een mixed team vertegenwoordigd. Doel was, net als bij de solorijders, om een zo groot mogelijke afstand af te leggen in 24 uur. Het parcours: 21,5 km door het glooiende gebied rond het niet perse heel erg pittoresque Grieskirchen met daarin 2 klimmetjes opgenomen.
Bij Wolfgang thuis hadden we al voorzichtig zitten rekenen met schema’s en gemiddeldes van rond de 28-30 km p/uur (meegenomen dat er geklommen moest worden + dat we een flink deel in het duister zouden fietsen). Dat zou zo’n 600 km betekenen. Na onze eerste verkenning stelden we dat echter bij en gingen voor een afstand van boven de 700 km en een gemiddelde van boven de dertig. Dat moest haalbaar zijn. Zeker gezien de door Wolfgang geregelde appartementen in een Bauerhof 10 km verderop die de ideale voorbereidingsplek bleken. Alles zeer relaxed, net als de sfeer onderling.
Het eerste deel reden we allemaal op ons individuele niveau een superrondje, om daarna te merken dat de tweede beurt behoorlijk zwaar was. Doseren dus. Al snel bleek ook dat je op 3 manieren kon rijden: solo (snel), met een maat op het parcours (sneller) of in een groep (snelst). Met name in die laatste variant kon je vaak tijd winnen en energie besparen. Allemaal reden we zowel solo als in groep, op veel plekken luid aangemoedigd door publiek en in Grieskirchen door teamgenoten: Gib Gas!
Hoogtepunt werd het rijden door de schemer en in de nacht. Met kop- en helmlamp over het zwarte asfalt, geleid door de witte strepen en de kattenogen langs de weg. Heel soms afgewisseld door twee echte reeënogen en het geluid van de nachtvogels. Hier kwam het liedje bij me op… ‘dit is een nacht die je normaal alleen in films ziet, dit is een nacht die wordt bezongen in het mooiste lied…’ Onvergetelijk in atmosfeer in combinatie met het tijdrijden en het wachten…
Wat hadden we ‘n mazzel met het zwoele weer en de prachtige zonsopkomst (ik geloof dat Saskia toen reed)… In de ochtend volmaakten we onze tocht en haalde onze doelstelling met verve: 36 rondes hardrijden en 784 km afleggen, dat is toch van München naar Utrecht binnen 24 uur 🙂
Ondertussen draaide Wolfgang in zijn eentje, samen met nog 150 andere solofanaten, in zijn uppie zijn rondjes. Daarbij verzorgd en gemotiveerd (voor zover nodig) door Marian om in zijn categorie (iets met leeftijd) als vijfde te eindigen met een respectabele afstand van 645 kilometer. Daarvoor namen we ons CTC-petje diep af.
In onze categorie: de mixed team werden we ook vijfde. Daar droeg de tijdwaarneming van Charlotte zeker aan bij (dat kan en moet sneller Fab!!) Maar bovenal kregen het geel-groen-glooiende landschap, de zwart-zwoele-nacht en het teamgevoel een vaste plek in ons hart en geheugen. Een Topbelevenis!
