– Anne-Marie, mountainbiker –
Vrijdagmiddag
We stappen om half 3 op de pedalen: Judith, Anneke, Gerrit-Jan, Harry, Reinaert, en ik. We hebben er zin in, we zijn terug in de Ardennen! Wat een prachtige omgeving. Het grote huis bovenop de heuvel biedt een grandioos uitzicht. Wijdse velden en bosserijen, schilderachtig mooi.
We zoeven over het asfalt naar beneden, Reinaert gidst ons naar het beginpunt van route 5. Van dalen komt dalen en nog meer dalen.. voordat we het weten staan we in hartje Houffalize. Een mooi gevarieerd trail volgt. Dat is zo lekker aan mountainbiken in dit gebied. Het ene moment fiets je over een rotsig bospad of probeer je een steile klim over leistenen te bedwingen, het andere moment rij je op een single track midden in de velden of glijdt het asfalt onder je door terwijl je een boeren gehucht passeert. Alles komt aanbod, ook de enorme kuitenbijters. Tijdens deze eerste rit pakken we zo’n 640 hoogtemeters; vergeleken daarbij is onze hometrack in Zeist zo plat als een pannenkoek.
We eindigen de rit in een geweldige Belgisch kroeg. Terwijl hond Diana over onze bikes waakt schenkt de tante van Martine Morero -tante Cor- 5 glazen la Chouffe in en hakt een ‘plateau de journe’ in elkaar. Vijf kaboutermutsen maken het tafereel af, de stemming zit er goed in!
Zaterdag
Een kraakheldere dag. We vertekken bijtijds want ’s middags zijn de onofficiële CTC-clubkampioenschappen waar wielrennen en mountainbiken gecombineerd worden; niet te missen natuurlijk!
De rit van vandaag is qua landschap weer even gevarieerd. Ronald heeft verschillende routes met elkaar verbonden. In totaal zullen we zo’n 950 hoogtemeters pakken en ook enkele technisch uitdagende stukken fietsen. We waaien aan bij ‘De School Van Bonnerue’, waar we op het erf in de tuin een pot koffie soldaat maken. De zon schijnt volop en het lijkt alsof we al dagen van huis zijn. Tegen het einde van de dag benoemen we Harry unaniem tot CTC MTB clubkampioen omdat hij ‘fearless’ een trappetje afrijdt.
Na terugkomst rusten we wat uit in het huis, en spelen op een eigen gebouwde stellage in de tuin. Door gecontroleerd op een laag tempo manoeuvres te oefenen groeit je fietscontrole enorm en neemt je zelfvertrouwen op de fiets aanzienlijk toe. Een leerzame ervaring, een heel ander gevoel dan ‘gewoon ergens overheen kletteren’.
Rond half 4 rijden we met de hele groep, wielrenners en mtb-ers, naar de brouwerij van La Chouffe. Dit is het startpunt van de clubkampioenschappen 2018. Heinz start ons 1 voor 1, tijdwaarnemers Judith en Michiel staan boven op de top en klokken de finish. Na het klimmen volgt een behendigheidsparcours, waar de mtb-ers tijd kunnen goed maken ten opzichte van de wielrenners. Leuk om te zien dat asfalt niet voor onze ’tractoren’ is weggelegd (behalve Anneke, die weet nog enkele wielrenners achter zich te houden). De laagst geëindigden mtb-ers op de klim zegevieren op behendigheid. J!
Zondag
De laatste rit. Vandaag maken we het ons makkelijk, we volgen gewoon een kleurtje. Bijkomstig voordeel is dat de flow van het parcours overeind blijft. En dat is merkbaar; na een steile klim volgt bijvoorbeeld een stuk om te herstellen. Je kan lekker door pedalen want je rijdt in principe niet verkeerd zolang je de bordjes volgt. We stoppen bij een kerkje voor nog een laatste groepsfoto en dan zit het er alweer op.
Dit weekend was weer heerlijk! Op naar de volgende buitenlandtrip: Suggesties?
– Door Gerrit, wielrenner –
Ah, het langverwachte fietsweekend in Houffalize!
Met een aardige groep gingen we vrijdagmiddag alvast een rondje rijden, om er even in te komen. En net als altijd dringt zich bij mij tijdens de 1e klim de vraag op: “Wat is er ook alweer leuk aan klimmen?” Geen sprake meer van gezellig naast elkaar fietsen en kletsen: alle aandacht is nodig voor het omzeilen van de gaten in het creatief gestorte asfalt. En toch zoek ik ’s zomers vaak de heuvels en bergen op om te fietsen. Het is fijn om te merken dat het lukt, een goede cadans vinden en omhoog komen. Maar het echt leuke aan de heuvels is de natuur: berg- of heuvellandschappen zijn mooi. Tijdens een klim of afdaling langs een riviertje zit ik vreselijk te genieten.
Sinds ik vorige maand mijn CTC-wegkapiteinsbrevet heb, fiets ik bewust in de achterhoede. Zo kan ik het groepsproces goed in de gaten houden, goede raad geven en assistentie verlenen bij problemen. Deze plek in de achterhoede heb ik dit weekend vrijwillig op me genomen, waardoor ik diverse keren als richtpunt of windvanger voor de levensgenieters achter mij heb kunnen dienen, en hand- en spandiensten heb verricht bij panne. En, ik biecht het maar op, ik ben ook geen snelle klimmer.
In de afgelopen jaren heb ik al een keer of vijf een fijne fietscampeerreis met Cycletours gemaakt, waarbij het gezamenlijk koken en afwassen hoog in het vaandel staat. Dat koken gebeurt dan aan lange tafels, onder een luifel. En afwassen bij -daar vaak niet op berekende- sanitaire voorzieningen, op de budgetcampings die zo’n vakantie betaalbaar houden. Maar: je creëert er een mooi groepsgevoel mee.
Gelukkig is dat bij CTC niet anders. Een kok hoeft mij maar aan te kijken en hij/zij weet onmiddellijk: laat die vent maar uien snipperen! Bij Heinz, chef van de vrijdagmaaltijd, kreeg ik een upgrade: ik mocht tomaten halveren! Karel, chef zaterdag, verviel in de aloude reflex en liet me uien en knoflook snijden. Ik doe dat graag, je hebt wat om handen en drinkt er een glas bij, wat heel goed smaakt na een stevige fietstocht. De maaltijden waren lekker en gezond, met veel koolhydraten en groenten. Er had wat mij betreft wel een rookworst bij gemogen, maar vooruit, één weekend per jaar vegetarisch, dat is te overzien.
De feiten:
- Vrijdagmiddag een rondje van 44 km met 750 hoogtemeters of een van 67 km met 1400 hoogtemeters. De korte was een mooie route en we werden meteen gewaarschuwd dat onbezorgd fietsen niet aan de orde was: er lag op veel plaatsen EOAB (extreem open asfaltbeton). Uitstekend voor de afwatering van de wegen, maar het zitcomfort was hierdoor wat minder.
- Zaterdagochtend kon je kiezen tussen zelf fietsen of een klimclinic verzorgd door Heinz. Ik heb de clinic gedaan. Net als bij de spinninglessen werden we gestimuleerd om veel staand op de pedalen te klimmen. Je komt steilere stukken dan wel op, maar damn, het is vermoeiend. Om de boodschap van staand klimmen er goed in te hameren hadden Heinz en Saskia nog de Saint-Roch in Houffalize uitgekozen. Ik citeer een stukje van de website http://www.klimtijd.nl:
Rondom Houffalize zijn maar weinig echt steile beklimmingen te vinden. De Saint-Roch is daar een absolute uitzondering op. De explosieve bom klimt tussen de huizen op een gruwelijke wijze het dorp uit. […] Direct vanaf de start is duidelijk dat deze muur geen genade kent. Tussen de huizen door klimt de weg in flauwe bochten onder gruwelijke steilheid naar boven. [….] In slechts 900 meter kan deze beklimming je volledig blootleggen.
Daar is geen woord van gelogen, geen wonder dat we best trots waren dat we deze helling konden bedwingen.
- De gecombineerde clubkampioenschappen zaterdagmiddag waren hilarisch. We begonnen met een klimtijdrit over 2 km, waarbij 100 hoogtemeters werden geklommen. Het was voor iedereen een koude start, dus het hart klopte als een bezetene. Daarna had de MTB-afdeling een behendigheidsparcours opgezet. Het bleek dat racefietsers toch wel moeite hebben met het omzeilen van pionnen en het oppakken van een pion, en surplace op de eindbestemming neerzetten. De MTB-ers lachen daar uiteraard om, en ze klopten de dunne-banden fietsers dik.
- Als afsluitende rit vertrokken we zondag met het idee dik 100 km te fietsen, maar toen we de kans kregen om hem in te korten werd dit massaal gedaan. We hebben vanuit La Roche de Haussire beklommen. Ik citeer weer:
De Haussire is de moeilijkste beklimming van de Benelux! […] Deze bij veel wielrenners onbekende moordmachine zorgt er met een gemiddeld stijgingspercentage van 7,2% over een 3.9 kilometer voor dat je benen goed vol zuur zullen lopen. Een onbekend monster van formaat.
Die hebben we dus ook gedaan: check in the box!
Tot zover de feiten. Het belangrijkste was dat het retegezellig was met z’n allen en dat we met het mooie weer in dit mooie gebied drie dagen goddelijk hebben kunnen fietsen. Allemaal bedankt en een extra pluim voor de organisatie.
