Voorjaars klimtochten met winterse streken
– Tekst van Jeroen (wielrenner) –
April 2019: dertig CTC-ers trekken naar de Eifel voor het jaarlijkse klimweekend. Fietsen, lol en clubgevoel gaan perfect samen. Plus een gratis lesje fietsonderhoud.
Zondagochtend 14 april 8.20 uur
Een blik naar buiten levert gemengde gevoelens op. Een laagje sneeuw bedekt de heuvels in Schleiden. Twee graden boven nul. Brr….. Het plaatsje in de Eifel is de uitvalsbasis voor het vijfde klimweekend van CTC Fietsen. De buitenwereld ziet er prachtig uit. De sneeuwvlokken dwarrelen gestaag naar beneden. De heuvels krijgen een mooie witte waas. De lucht is grijs zwanger van meer winterse buien. Binnen verorberen de twintig wielrenners en tien mountainbikers een riant ontbijt. De stemming is goed. Weinig ochtendhumeur onder deze sporters. “Laten we vast de foto voor de CTC-kerstkaart maken”, wordt er geopperd. “Met kerstballen aan jouw helm”.
Maar er is ook discussie onder de wielrenners. Wel of niet fietsen? De weerapps maken overuren. Wanneer stopt het met sneeuwen? Hoe snel stijgt de temperatuur? In het dal blijft de sneeuw niet op de weg liggen. Dus waarom niet nog een tochtje maken? Maar hoe is het bovenop de heuvels? Zou het daar niet spekglad zijn? Wordt het afdalen niet een grote glibberpartij met alle risico’s van dien? En ach we hebben er toch al twee mooie tochten opzitten. Bij enkelen sputteren de bovenbenen al een beetje tegen. De sneeuw is dan een mooi excuus om met opgeheven hoofd te stoppen.
De twijfel zit vooral bij de wielrenners met hun dunne bandjes op gladde natte wegen. De mountainbikers hebben er met hun brede banden met veel profiel wel zin in. Lekker rossen door de besneeuwde bossen. Het maakt de tocht alleen maar leuker.
SUST
De sneeuwnood wordt een praktische deugd met dank aan de Samen-uit-Samen-Thuis-filosofie (SUST) van CTC. Vandaag gaan we niet eerst fietsen en daarna met z’n allen het huis opruimen voor vertrek. Nee, we doen het gewoon andersom. Iedereen ruimt zijn of haar kamer op. Het vuile beddengoed wordt op stapels verzameld in de gang. De tassen worden gepakt. De fietsonderhoudspullen vast in de auto gezet. De vaatwasser spoelt de resten van het ontbijt weg. De restanten proviand worden verdeeld onder belangstellenden. En tussen de bedrijven door is er steeds weer die blik naar buiten. Stopt de sneeuw al? Verrek, het wordt al minder. Wie gaat er fietsen? Nee, toch nog even wachten.
Na een uurtje ligt Hotel Höddelbusch er weer spic en span bij. En ook wordt steeds duidelijker wie denkt te gaan fietsen of wie stopt. Een aantal fietsers komt in spijkerbroek en winterjas de Stübe in. Anderen hebben hun lycra in meerdere lagen aan en maken zich op voor 60 kilometer stijgen en dalen rondom de Rursee. Alle mountainbikers staan buiten al te stuiteren om de bospaden op te gaan met hun flextails en hardtails.
Rond halfelf is het duidelijk. Tien wielrenners gaan op pad over de kronkelende wegen van de Eifel. De mountainbikers kiezen de onverharde paden. De rest gaat naar huis of pikt ergens onderweg in Nederland nog een tochtje mee. Een eind van een weekend in CTC-stijl. Plezier staat voorop.
Het begint allemaal al weken van tevoren. Naarmate het aprilweekend nadert groeit de activiteit in de aparte Eifel-appgroep. Het meerijden regelt zich bijna organisch. Er zijn genoeg fietsendragers om de stalen rossen mee te nemen. De proviand voor dertig personen krijgt zijn plek. De kooktaken worden verdeeld. De routes zijn bekend. De voorpret groeit met de dag.
Vrijdag 12 april rond 13.00 uur
Het is al een gezellige drukte op het parkeerterrein van Höddelbusch. Bijna iedereen arriveert rond dezelfde tijd. Sommige kennen elkaar van de wekelijkse wielren- of mountainbike-ritten. Een deel ontmoet elkaar voor het eerst. Het is wel kleumen op de parkeerplaats. Het pand is nog op slot. Het afladen van de fietsen zorgt voor wat inspanning om warm te blijven. Uiteindelijk blijkt de voordeur toch open en mogen we alvast naar binnen. “Aber nicht in dem Zimmer”, zegt de strenge, stevig gebouwde Duitse Mutti, de eigenaresse van deze wonderlijke groepsaccommodatie. Pas als de huur contant is betaald mogen wij het pand in gebruik nemen.
Höddelbusch is een voormalig hotel met alles erop en eraan. Flink gedateerd. Veel robuust eiken houtwerk en andere elementen van degelijke Duitse inrichting. De reclame van ‘klop, klop, massief eiken meubels uit Oisterwijk’, is hier waarschijnlijk bedacht. De biertap staat er nog, alleen niet aangesloten. De ijscoupes voor de Dame Blanche staan netjes in de kast. De schaaltjes waar vroeger de Pommes Frites und andere Beilagen in werden geserveerd blijken voor ons zeer bruikbaar als yoghurtbakjes. Bij de stereo-installatie liggen cd’s nog met o.a. de bestseller ‘Fröhlige Weihnachtslieder’. Gemütlig zullen we maar zeggen. Een goed uurtje later is iedereen geïnstalleerd. De keuken is ingericht, de ijskasten gevuld. De bak met bananen en Snelle Jelles staat prominent in de hal. Het fietsen kan beginnen. Schleiden…. CTC ist angekommen.
Eerste rit
Het Duitse asfalt wordt met verschillende snelheden geranseld. Op de bospaden springen de eekhoorntjes weg voor de aanstormende bikers. Moe, voldaan en enthousiast strijken de diverse groepen in de loop van de middag weer neer in Hüddelbusch. Chips, bier, thee, stroopwafels, wijn, frisdrank, droge worst; het is borreltijd. Maar het is ook tijd om een diner voor dertig mensen neer te zetten. Ook dan geldt SUST.
De keukenkapitiens Heinz und Karel, zorgen dat een bonte mengeling CTC-ers uien snijdt, komijn roostert, peterselie hakt, linzensoep maakt, tomaatjes halveert en lasagne bedekt. Als ploegleiders zetten zij met hun keukenpeleton een prima vegetarische maaltijd neer. Ongemerkt hebben andere knechten de tafel al gedekt. Iedereen pakt ongevraagd een taak op. Korte tijd later is het in de eetzaal van het voormalige hotel weer een drukte zoals het ooit in de hoogtij dagen moet zijn geweest.
Het gonst natuurlijk ook al over wat zaterdag zal brengen. Terwijl op de ene plek prettig gekeuveld wordt over wielerwetenswaardigheden worden op een andere plek de routes fijngeslepen. GPSies en Basecamp zijn onze fietsvrienden. De weersverwachting is altijd op de achtergrond aanwezig. Er wordt in de loop van de avond neerslag verwacht. Zelfs sneeuw hoort tot de mogelijkheden. De vrijdagmiddagrit was koud maar droog. Gaat dat zaterdag weer lukken?
De autorit naar de Eifel, de wielertocht, het goede eten, de wijn en de Weihenstephaners doen zich voelen. Rond elven daalt de rust neer in het CTC-kamp. Het is nog steeds droog. Iedereen kan dromen over heroïsche ritten door de Duitse heuvels.
Zaterdagochtend 13 april 08.00 uur
Een zucht van opluchting gaat door het huis. Het is droog gebleven. Alleen een dun laagje rijp ligt er op de auto’s. Vol goede moed schuift iedereen aan bij het ontbijt. Alle CTC-ers hebben ongevraagd een taakje gedaan. De eitjes zijn gekookt. Het brood is gesneden. De tafel gedekt. De yoghurt en muesli staan klaar. Beleg is er in overvloed. De brandstof voor een dagje koersen en mountainbiken kan fors worden ingenomen.
Vlak voor vertrek onthult zich buiten een mooi verschil tussen de aanwezige mountainbikers en wielrenners. De eerste groep kwebbelt, grapt en grolt er lustig op los. De wielrenners zijn kalmer en concentreren zich op de komende tocht. Het is het enige moment in het weekend dat er een verschil is tussen de verschillende type sporters. Heeft het te maken heeft met het type inspanning? Mountainbiken is explosiever; is dat terug te zien in de aard van de fietser? Wielrennen is een duursport en dat kent rustigere mensen op? Dit is natuurlijk wielerpsychologie van de koude grond!
De gereden tochten zijn mooi. Lekkere klimmetjes, goede wegen, mooie afdelingen. In de bossen ontdekken de mountainbikers zelfs mysterieuze Romeinse watertunnels.
Het weer is af en toe twee seizoenen binnen een uur. In het dal rijdt je soms in een lekker voorjaarzonnetje met kwetterende vogels in het struweel. Een klimmetje waar iedereen lekker van opwarmt, brengt je naar de hogere de delen van de Eifel. Sneeuw is daar soms ons lot. Af en toe zelfs met straffe wind tegen waardoor je je midden in de winter waant. En dan de afdeling. Daar is maar een woord voor……koud!!! Der Kaffee mit Kuchen in der Bäckerei, brengt iedereen weer op de juiste fietstemperatuur. Voor het geld hoef je het niet te laten. Slechts 3,20 euro voor twee koffie en een stuk taart. Kom daar maar eens om na een zondagochtendritje in Nederland.
Thuisgekomen kruipt iedereen snel onder een lekkere warme douche. De ruim voorradige snoeperij en lekkere drankjes brengt iedereen weer op krachten. Dan ontwikkelt zich een mooi staaltje van groepsdynamiek. Een enkeling is driftig in de weer het fietsmateriaal weer op en top schoon en gesmeerd te krijgen. Terwijl een enkele ketting al weer glimt als een spiegel, gaan anderen als beginnende soigneurs aarzelend aan de slag “Misschien is het toch wel goed wat aan onderhoud te doen”, zie je de meeste denken. Maar ja, je hebt onderhoud en onderhoud. Simpel een doekje over je ketting halen kan niet door de beugel. Iedereen krijgt tussen neus en lippen door les in eredivisie onderhoud. De schoonmaakmeesters halen hun vingers nog eens langs de ogenschijnlijk propere ketting. Oeps….. Hij geeft nog zwart af. De poetser weet wat hem of haar te doen staat: nog een keer de doek erlangs.
Intussen is het keukenpeloton weer hecht bijeen en koerst voor een volwaardig driegangen diner. Als bij het serveren het woord quinoa valt, wordt het een enkele carnivoor wit om de neus. Ben je in het land van Schnitzels und Brattwursten moet je het supersymbool van de vegetarische keuken eten! En daar houdt het niet op. De sojaburger als hoofdgerecht wakkert bij een enkeling het verlangen aan om in de Imbiss van de buren iets te gaan halen. Het is slechts klein, kortdurend vlees minnend gesputter. De smaak is zo goed dat carnivoor, flexitariër en vegetariër zijn of haar bordje met gretigheid verorbert waarna zich een avondje wielerpraat en ander gezellig geklets ontspint. Dat blijkt een goede opmaat voor een goed humeur op de besneeuwde zondagochtend.
Zondagavond 14 april na 16.00 uur
Iedereen kijkt uiteindelijk terug op een geslaagd weekend. De Eifel-app stroomt vol met bedankjes, tevreden terugblikken, foto’s filmpjes en commentaren. De agenda voor april 2020 staat bij menig renner al geblokt voor het volgende CTC-weekend. Mallorca is een van de suggesties.
Mountainbikers: es war knackiger spass!
– Tekst van Harry (mountainbiker) –
Vrijdag
Na een rondje Utrecht op vrijdagochtend om CTC-ers op te pikken, zat mijn auto aardig vol; op naar Schleiden met 4 fietsen en 4 fietsgekken. Gelukkig hadden wij ook één wielrenster mee, tjee wat zijn die racefietsen licht! Onderweg was er natuurlijk die altijd aanwezige CTC-gezelligheid. Koffie doen? Ja! Want collega chauffeur Gerrit-Jan, die altijd een lading reservebanden bij zich heeft, stond met een lekke band, en niets van zijn voorraad paste op zijn auto. Dat kon nog even duren voordat het opgelost werd. Aangekomen in Schleiden het bekende kamp-tafereel: kamers uitzoeken, spullen dumpen en z.s.m. omkleden, want fietsen zullen we!
De vrijdagtocht start bij het hotel al direct met fikse klim. Een uitkomst want het was met 2 graden aardig koud en van klimmen wordt je als vanzelf warm. Het werd een rondje rond de Obersee. Niet al te moeilijk maar wel met schitterend uitzicht. Lekker om zo het weekend te starten. 45 kilometer en 670 hoogtemeters later waren we weer bij het hotel terug en hadden we echt een hete douche nodig voordat we konden aanschuiven aan het diner, want zo kun je het eten verzorgd door onze eigen CTC koks echt wel noemen.
Zaterdag
Na een nachtje in het voormalige hotel Höddelbusch, gingen we door een doolhof van gangetjes op naar het perfect verzorgde ontbijt. Waarna wij om 9:30 starten met de MTB-koningsrit ten oosten van Schleiden. Wat een dag werd dit; alle mountainbike waren ingrediënten aanwezig. Lange steile beklimmingen waar je zwetend boven komt, met aansluitend snelle afdalingen voor de afkoeling (brrrrrrr). In een besneeuwde omgeving moesten we regelmatig obstakels overwinnen, zo leuk en motiverend. Deze dag was top: samen fietsen en ontdekken, samen afzien, samen knutselen, elkaar aanmoedigen, samen lunchen. De totalen van deze dag: 51 kilometer en 1140 hoogtemeters.
Zondag
Op het zondagprogramma staat (onverwacht toch weer) sneeuw. Sneeuw maakt wielrenners nerveus. Een aantal vertrok alvast richting Nederland, wetende dat het weer vanaf de grens zachter weer was, om daar een rondje re rijden. De andere wielrenners en alle mountainbikers bleven wél, en hadden een hele mooie dag waarbij het weer al snel opklaarde!
We starten voor onze rit van 24 kilometer en 570 hoogtemeters bij -1 graden. In de middag tikten we zelfs even de +18 graden aan. Langs een steile helling omhoog fietsen is altijd spannend. We vonden een leuke koffietent met enorme hoeveelheden gebak, die ons zeer gastvrij toeliet ondanks onze staat (reuze gezellig en reuze smerig). Om 13:30 uur waren we weer terug bij het hotel waar we op ons gemak in de zon onze fietsen konden schoonspuiten en de boel konden inpakken.
Nagenieten
Nog een uurtje of 3 in de auto terug, waarna het nagenieten kon beginnen…. Start de film maar: https://vimeo.com/331393014
