Categorie: Uncategorized

– Tekst en foto’s van Jeroen –

Via het mountainbikeforum werd ik een tijdje geleden getipt voor deze leuke ‘instap’ enduro wedstrijd. Aangezien ik veel ervaring op moet doen om de Megavalanche te gaan rijden leek me dit een zeer geschikte manier om eens de sfeer te proeven van een wedstrijd al zou ik zeker niet mee doen om te winnen.

De wedstrijd bestaat uit 3 races:
11 maart – Esneux
22 april – D’Amay
18 augustus – D’Hamoir

Elke race bestaat uit 6 specials (technische afdalingen) welke getimed worden. Er zijn 9 categorieën waarin gereden wordt op basis van leeftijd, e-bike en dames. Ik rijdt in de categorie Masters 2 (40+) De eerste race was al snel volgeboekt. 200 deelnemers zouden aan de start verschijnen. Een simpele rekensom gaf aan dat er genoeg tijd tussen de specials zou zitten om op een rustig tempo weer +/- 130 meter omhoog te klimmen.

De wekker stond vroeg op 11 maart; 04:30 en om 05:30 in de auto richting Esneux alwaar ik iets over 08:00 aan kwam. De parkeerplaats was al afgeladen maar net voor de afdaling naar de parkeerplaats was nog genoeg plek. Eerst maar eens inschrijven met mijn gebrekkige Frans. Naast het inschrijfgeld van € 90,- voor alle 3 de races moet er ook nog € 3,- voor een daglicentie en € 5,- voor de nummerplaat afgetikt worden. Daar zat dan wel weer een ‘repas’ kaartje bij voor de BBQ achteraf.

De inschrijving lijkt gelukt, ik heb in ieder geval een nummerplaat. Nu maar de fiets pakken, bescherming aan doen en samen met Theo en Hessel wachten op de briefing welke om 09:15 zou beginnen. Wederom een heel verhaal in het Frans waar geen van ons iets van kon bakken. We reden de horde maar achterna en kwamen na een leuke warming-up aan bij de start van special 1.

Special 1
Hier werd gestart op nummer en er werd gecontroleerd op knie-, elleboog- en rugbescherming en full-face helm. Ik heb nummer 323 dus moest nog wel even wachten en liep een stukje het parcours op om de eerste deelnemers te zien starten. Wat een snelheid zeg…. tot ik vanaf de andere kant van de rijbaan iemand mijn naam hoorde roepen. Bleek de MTB-crew van het Stadion uit Utrecht ook aanwezig te zijn. We hadden de dag ervoor nog staan scheppen op het MTBparcours op de Nederlandse Berg, maar helemaal niet gesproken over vandaag.

De nummers liepen ineens snel op, het ging gebeuren! Snel in de rij aan sluiten, positie nemen; ‘GO’ en binnen enkele minuten stond ik weer beneden, niet heel hard gereden omdat het best glad was met hier en daar drops waarvan ik niet wist dat ik ze kon nemen maar toch doet zo’n wedstrijd wat met je, net even dat beetje extra en kwam al snel in een soort flow of rush maar toch voorzichtig.

Special 2 was een heel stuk fietsen en was al wat technischer dan 1. Hier ben ik 1 x afgestapt i.v.m. een enorme drop een geul in, toch maar even niet.

Special 3 had een enorme steile technische afdaling waar ik eerst van schrok en stopte maar deze moest ik doen, ik was hier toch niet voor niets. Klein stukje terug gelopen en gaan! Wow, zie je wel peanuts! Adrenaline level steeg behoorlijk. Wat een gave run. Op de automatische piloot weer naar boven, de hoogtemeters begonnen hun tol te eisen maar de afdalingen maakte dat meer dan goed.

Special 4 en 6 waren hetzelfde. Op de klim werd best veel gelopen. Een lekker technisch stuk door een geul met gladde wanden; ik kon maar net op het zadel blijven. Vlak voor de finish nog even door een beekje heen en als je nog geen natte voeten had na run 4 dan had je na run 6 zéker natte sokken. Gelukkig was het heerlijk weer!

Special 5 was redelijk kort en had een heel venijnig klimmetje op een iets te glad heuveltje. Gelukkig stond daar een behulpzame Fransoos die mijn fiets met mij erachter het heuveltje op trok. Daarna lekker technisch over flinke keien en veel modder weer naar beneden.

Al met al een zeer geslaagde dag met een super sfeertje. Na de klimmen kon je nog even in de rij bijpraten en bijkomen voordat je weer mocht starten. Heerlijk relaxed tempo.

Rond 14:30 zat ik weer ik de auto richting Gouda. Moe maar voldaan was ik om 17:00 weer thuis.
Wat een dag!

Op pad!
Reinart: Vrijdagochtend 27 oktober, na de koffie, vertrokken wij (ik met Gerrit-Jan, en Judith) naar Heimbach in de Eifel. Net na de middag draaiden we de parkeerplaats op. Jeroen en René stonden daar al hun fietsen af te stellen, en Anneke en Fab waren in aantocht. Dus snel uitpakken, omkleden en op de bikes voor onze eerste rit!

Jeroen had een rondrit 35 km om het stuwmeer op het programma gezet. Een waterig zonnetje kleurde de herfst rood, geel en bruin. Al naar een paar kilometer werden we het bos ingestuurd, met een steile klim omhoog. Wat een puist! Iedereen moest eraf. Hier bleef het niet bij, de beklimmingen en afdalingen werden langer, zwaarder en spannender. Iedereen had er zin in, daarom pakten we toch nog een extra lusje richting brouwerij, alwaar het bier lonkte.

‘s Avonds schoven we aan voor een 3-gangen maaltijd met Pasta a la Jeroen. Het was perfect! Daarna gezellig natafelen waarbij de mountainbikeverhalen steeds wilder en vreemder werden. Toen we voldaan een beetje inzakten werd er plots aangebeld, wie zou dat zijn….?

Nieuw in de groep
Valeria en Nisha: Het is 19.30 vrijdagavond. Twee mountainbike-groentjes staan in donker Utrecht te trekken aan hun mountainbikes, wat straps en een fietsrek. Toch nog even een hulplijn ingeschakeld, “oh, moet ie zo?” Even later stappen we in de auto op weg naar een mountainbikeweekend van CTC Fietsen in de Eifel. Afgelopen 2 weken zijn we als nieuwkomers in de CTC MTB-appgroep geslingerd en hebben we vol verbazing en nieuwsgierigheid de MTB-terminologie gevolgd. En stiekem ook wel gedacht “waar zit dat dan, een achterderailleur?” Het enthousiasme spat van de appgroep en is aanstekelijk. In de auto op weg dus naar 8 nog onbekenden mountainbikers in een huisje in Duitsland. Een beetje gespannen zijn we, maar vooral heel nieuwsgierig. Ruim 2 uur later zitten we aan tafel met deze 8, wat rozige, lui…een wintersport gevoel. Er zijn vandaag al wat kilometers gepakt en iedereen zit hard na te genieten met een hapje en drankje. De route voor de volgende dag wordt besproken en we mogen aanschuiven als oude bekenden. Bijzonder!

Zaterdagochtend staan we om 9u paraat aan het ontbijt. Een letterlijk overvolle ontbijttafel (met veel dank aan Jeroen!) nodigt uit de voorraden stevig aan te vullen, en dan gaan we! Interessant om te zien hoe ieder zich voorbereidt; bandjes worden gepompt of juist leeg gelaten, opladers geduc-taped aan sturen, go-pro wordt bevestigd, bananen steken uit zakken en dan gaan we. Het park uit is al een stevige klim, maar meteen boven volgt al een eerste beloning. Een fantastisch uitzicht, dat maar niet stopt.

Wat een omgeving! Onze trail is 45 km lang. Er zitten flinke klims tussen, technische stukken, met wortels, stenen en rotsen en vooral ook veel, heel veel prachtige afdalingen, natuur en verzichten. Het is genieten! En passant krijgen we wat tips, super waardevol om dat meteen te kunnen uitproberen, en we voelen ons al minder groentjes. Het is mooi te ervaren hoe dat samen rijden als groep is.

Op zondag splitsen we op. Drie van ons leven zich uit in een bikepark. Wij rijden met de groep weer een prachtig trail, van 35 km. We kwamen weer allemaal samen voor een heerlijke lunch met bijzondere bediening. Dan was er natuurlijk nog heerlijke koffie, Flamkuchen, Erdinger, schwanz haxe, Rolling Stones… Und alles mit einlage. Het was top!

Mijn eerste Bike-Park ervaringen.
René: Toen mede MTB-er Jeroen me vroeg of ik zondag meeging naar het bike park had ik wel even zoiets van: eeuh, kan/durf ik dat? Zeker ook omdat ik na een lullige val op de weg een nare blessure had opgelopen, die nog niet helemaal was hersteld. Toch de knoop doorgehakt en zondagmorgen samen met Rudo onze kniebeschermers en full-face helmen bij Jeroen in de bus gegooid. Jeroen was er al eerder geweest en kent het klappen van de zweep.

Bij aankomst bij de wachtrij voor de bus omhoog keken Rudo en ik onze ogen uit. Onze 120mm veerweg fully’s die bij een gewoon rondje in Nederland er best serieus uitzien, verbleekten bij de fietsen die daar stonden! Dubbele voorvorken, spiraalveren, 150-200mm veerweg, rijders in complete downhill outfit. Toch een buskaartje gekocht, waarbij Rudo en ik in eerste instantie die niet eens kregen omdat we nog onze normale MTB helmen op hadden; een full face helm en beschermers zijn verplicht in het park (toch die Deutsche grundlichkeit). In beschermende outfit uiteindelijk onze fietsen op de aanhanger gezet en daarna de bus ingestapt. Boven aangekomen bleek er naast een downhill en free ride track ook een flow track die wat beter verteerbaar was voor onze fietsen (en skills).

Eerste keer zo’n afdaling af is wel even wennen omdat je niet weet wat er komen gaat en hoe heftig dat is. Bij een ‘normaal’ rondje op een nieuw MTB parcours in Nederland is het makkelijker om een eerste rondje te fietsen, omdat je daar nauwelijks sprongen/rotsen/afgronden etc tegenkomt. Maar vertrouwend op je techniek, je fiets én gezond verstand kom je toch goed naar beneden. Uiteindelijk hebben we 2 rondes gefietst waarbij we ons kostelijk hebben vermaakt, ondanks de inspanning die het kost, zowel fysiek als mentaal. Om hier echt hard naar beneden te gaan, moet je toch wat meer rondjes maken. Waarbij de kans op vallen groter wordt, omdat je jezelf meer gaat pushen. Dat blijft altijd een spanningsveld.

Thnx Jeroen voor het vragen/pushen om dit te doen! Weer een ervaring rijker en zodanig vet dat ik wel vaker wil doen. Af en toe je grenzen verleggen met bv een sprong/steile afdaling o.i.d. blijft je prikkelen om beter te worden. En dat maakt mountainbiken ook zo gaaf!

Foto’s van Nisha, Gerrit Jan, Jeroen, Fab, Valeria

Mountainbike weekend Manhay 2016,
door Anne-Marie Dröes

Vrijdagochtend: iedereen besluit op tijd te vertrekken vanuit Nederland. Na een snelle lunch zitten we ’s middags al op de fiets; even de omgeving verkennen voor de dagtochten van zaterdag en zondag.

Een kuitenbijter zet meteen de toon. Dit weekend gaan we veel klimmen. Maar ook  hard afdalen, en dat vind ik leuk!

Zullen we het doen? Eén voor één rijden we onder het afzetlint door: “Annonce des journees des chasse”. Is dat wel handig? Jachtseizoen. We fietsen verder op het parcour totdat we een bord  met doodshoofd tegenkomen, dan weten we het zeker: dit is niet handig, laten we een andere route kiezen . Tijdens de stijle klim die volgt horen we van alle kanten uit het bos toeters klinken: de klopjacht is begonnen. Daar wil je écht niet tussen rijden, dan maar verder op het asfalt. Na een snelle afdaling weet Ronald ons weer naar een stukje offroad te gidsen. We passeren leuke bruggetjes en prachtige vergezichten: Aaahhh en oooh’s wisselen elkaar af.
Na een tocht van een kleine drie uur komen we terug bij de Guesthouse. Tijd voor een biertje gevolgd door een pasta maaltijd en een gezellig avondje bij de vuurkorf. Ik heb nu al zin in morgen!

Zaterdag
Laaghangende ochtendnevel, dauw op het gras en oogverblindende herfstkleuren. Het landschap wisselt zich in rap tempo af. Het ene moment rijden we nog op asfalt, het andere moment onverhard tussen torenhoge dennenbomen. Een beekje geeft het merendeel van de groep natte voeten. Maar niemand klaagt want hard door beekjes crossen blijft toch altijd leuk. Sommige klimmetjes van het parcours zijn behoorlijk pittig en technisch. In stijgingspercentage maar ook door natte boomwortels en losse stenen. En de lengte, soms lijkt er geen eind aan te komen. Maar wat voel ik me trots als ik toch weer boven ben! Van route 12 gaan we naar 13 en weer terug naar 12. Kan het nog langer, ergens nog een lusje erbij? Het begint te schemeren en ik ben behoorlijk voldaan, we gaan op huis aan. Het uitzicht over het met avondmist gehulde dal is adembenemend.

Zondag
We ontwaken met een kraakheldere lucht. Ik duw het dakraam open en adem wolkjes. Dit beloofd een lekkere dag te worden! Een enkele enthousiasteling hult zich in kuitbroek en korte mouwen, maar voor de meeste is het te fris. “Het is wel gewoon november hé?!” denk ik nog. Maar al snel gaat ook mijn jasje uit. Het is echt een heerlijke dag, een cadeautje van het najaar.
We fietsen door heel afwisselend landschap, iets wat dit gebied typeert. In de omgeving van Manhay vind je niet de meest spannende singletracks. Maar het pittige offroad klimmen, de lange afdalingen en de variatie van landschap en terrein maken dat meer dan goed. We rijden door beekjes, over brede landweggetjes langs koeien, over een verroest spoor met een ouderwets treintje, kriskras door een grasvlakte, langs dennenbomen en over een kalender vlakte met pas gekapte  bomen. We besluiten de dag met blubber, een afdaling waar het behoorlijk glibberen is.

Het was een top weekend. Biken in de Ardennen betekent techniek verbeteren maar vooral heel veel gezelligheid. Het liefst ga ik volgend weekend weer. Moet ik echt een heel jaar wachten?

MTB weekend Houffalize: 20-22 november 2015

Verslag van Ronald Hennekes

Koud. Verdomd koud was de start. Een sneeuwstorm gierde om onze corpussen tijdens de start van het weekend op zaterdagochtend de 21^ste. De avond daarvoor was de sfeervolle kennismaking met de eigenaren van Les Etables, een prachtig verbouwde boerderij in het gehucht Bonnerue, zo’n 5 km van Houffalize. Een kennismaking met elkaar, met de lokale drank (voortreffelijke zelf gebrouwen bier) en met -tamelijk laat op de avond- de bedden.

Maar we stonden er wel, die zaterdagochtend: 12 bikers en onze instructeur Fons Sommerdijk. Houffalize staat bekend als MTB-eldorado. Er zijn 6 routes uitgezet die door de vele kronkelige dalen van de Ourthe en diens zijriviertjes voeren. De dalen zijn diep en de hellingen redelijk steil. Goed dus voor stevige inspanning. Zo gezegd zo gedaan. Na een leuk afdalinkje en een geinig bruggetje ging het meteen straf omhoog. Eenmaal boven voerde de route via een mooi pad met prachtig uitzicht op de besneeuwde heuvels. Verder ging het, over waanzinnig bemodderde weggetjes langs boerderijen en door bos. Weer een leuke afdaling, die als snel doodliep in een diep dalletje. Geen punt: met bike op de schouder even omhoog klunen en vervolgens via een ander pad weer vrolijk door. MTB-route? Bij deze: gewoon meteen een nieuwe gemaakt.

In de 2e helft van de ochtend zijn we het wat ‘netter aan gaan doen’, door wel een officiële route te volgen. Maar na wat technisch pielen was het toch te leuk om een uitdagende afdaling links te laten liggen. Glibberend en glijdend, soms voetje aan de grond, ging het over supersmalle en bijzonder glibberige singeltrack naar beneden, tot de bodem van het dal bij de Ourthe. Omdat we er nog niet genoeg van hadden, gingen we door met MTB route 6, de meest uitdagende van de regio. Zeer steile klimmetjes, als Tarzan van boom naar boom slingerend weer naar beneden en stuiterend over stenen en boomwortels de route vervolgen….. het lijkt bijna eentonig, maar de werkelijkheid was anders! Toen iedereen meer toonde als een speleoloog i.p.v. een biker, was het tijd voor de lunch.

’s Middags heeft de groep zich gesplitst. Eén groep is het wat rustiger aan gaan doen, de ander is samen met Fons en Rob, de eigenaar en tevens vervend MTB’er, een eigen en daarmee redelijk onbekend parcours gaan doen. Eerst technisch friemelen op de oefenhelling van Rob: bijzonder kort bochtenwerk, slalommend tussen bomen. Niet makkelijk, want je moest op het juiste moment je achterrem goed inknijpen om zo de bocht door te kunnen slippen. Rem je te vroeg, dan slip je de verkeerde kant op. Was je te laat, dan was de bocht niet te nemen. Soms frustrerend als het niet lukte, maar uiteindelijk kwam iedereen er toch door heen. Dat geeft voldoening, zeg!

Tijd voor een afdaling door het bos, die –volgens Rob- technisch minder moeilijk was. Tja, volgens hem… Schuin op een supersteile afdaling naar beneden, met als opdracht: gewicht helemaal achterop en blijven rijden zonder weg te glippen in deze bizarre omstandigheden (het was weer flink gaan sneeuwen). Je ervaart zoiets als een merkwaardige mix van angst en uitdaging. En als het dan redelijkerwijs lukt, maakt een kinderlijke juichstemming zich van je meester. En zo ploegden wij door, die middag. Dan weer fors klimmend, vervolgens weer met je hart in je keel naar beneden snellend. Waanzinnig leuk!

Na een km of 50, kleddernat, zwaar bemodderd en verkleumd van de kou, vonden we het welletjes. Tijd voor een warme douche, chillen en een maaltijd. Eerst nog even die bikes afspuiten. En ook Anneke, want die wilde minder bemodderd het huis binnentreden. Dat was een kolfje naar mijn hand… Anneke fietste jaren geleden de eerste editie van de Tour for Life, in haar team Spartaanse Vrouwen. Die is dus wel wat gewend.

Afijn: toen de duisternis was ingevallen waren de bikes weer toonbaar en kettingen droog en voorzien van een tikkie olie. Het huis waarin wij verbleven is een voormalige school die bij Les Etables hoort. Een school met maar één lokaal, die al vele jaren niet meer in dienst is wegens het gebrek aan kinderen (of beter: bevolking). Schitterend verbouwd, luxe en warm. Haast te luxe voor ons als MTB’ers. Toch hebben we er heerlijk vertoefd, voortreffelijk gegeten en gedronken en diep geslapen.

Zondag was het iets droger, maar wel een paar graden kouder, met vers gevallen sneeuw in de hogere delen van de heuvels. We maakten ons op voor de 2e dag. Na een km of 10 zijn de we de groep gaan splitsen. Eén groep (de grootste) is zich gaan storten op de technisch uitdagende MTB route 6, daarbij gegidst door Fons. De andere groep deed route 2, die al met al wat tegenviel, omdat die betrekkelijk veel over wegen gaat. Die heb ik kunnen gidsen. Dat ging zo’n km of 5 voor Houffalize niet helemaal goed, toen we Vreni, die even moest bellen, zijn kwijtgeraakt. Vreni is mijn levensgezel, dus dat was om meerdere redenen geen slimme move… In Houffalize hebben we elkaar weer gevonden. Na een pitchstop met koffie of warme chocomel ging het bloed weer stromen en stapte het hele gezelschap (de groepen waren inmiddels weer verenigd) op de bike om terug te gaan naar Bonnerue En zo sloten we een heerlijk weekend in winterse omstandigheden af.

De locatie is top en voor herhaling vatbaar. Dus volgend jaar nieuwe kansen, ook voor beginnende MTB’ers!

Met dank aan de grote gezelligheid en heel veel lol: Annemarie, Martha, Erwin, Harmke, Hans, Natasha, Bert, Mijndert, Anneke, Fab, Vreni en Fons & Rob voor begeleiding en gastvrijheid.