Tag: wielervereniging

5 redenen om lid te worden van een fietsvereniging

5 redenen om lid te worden van een fietsvereniging

wielervereniging CTC Utrecht

Fietsen is ongekend populair geworden. Steeds meer mensen ontdekken fietsen als sport en pakken de racefiets, mountainbike of gravelbike voor een mooie rit in de buitenlucht. Een groeiend aantal fietsers wordt ook lid van een fietsvereniging. En wij weten het natuurlijk al lang: samen fietsen is zoveel leuker!

Fietsen in clubverband kan gelukkig weer, maar mocht je toch nog twijfelen om lid te worden van een vereniging, denk dan eens aan deze vijf voordelen:

    1. Samen fietsen is gezelliger
      Toch wel de belangrijkste reden om lid te worden van een vereniging. Als je samen fietst, maak je meer plezier en vliegt de tijd voorbij. Tijdens een clubrit geniet je samen van de natuur, wissel je ervaringen uit, geef je elkaar tips en voor je het weet zit je met elkaar na te praten onder het genot van een kop koffie of een lekker biertje (genieten hoort erbij!).  Nog een voordeel: buiten de vaste clubritten om is er altijd wel een fietsmaatje te vinden die zin heeft om ergens te gaan fietsen.
    2. Ontdek nieuwe routes
      De fiets brengt je op de mooiste plekken en een fietsgroep is de ideale gids om nieuwe wegen en routes te ontdekken. Dit geldt met name voor wielrenners en gravelrijders. Maar ook als mountainbiker kun je nieuwe routes ontdekken, zowel in Nederland als over de grens.
    3. Verbeter je fietstechniek
      Houd je van wielrennen, dan is de kans groot dat je beter wilt worden. Sterker, sneller, vaardiger, meer zelfverzekerd, met meer beheersing op hoger tempo de bocht door. Vaak bieden verenigingen speciale wielertrainingen aan. Voor mountainbikers zijn er ook vaak diverse trainingen om de basis onder de knie te krijgen, maar ook om je zelf te verbeteren. Door met mensen te fietsen die net iets beter zijn, word je zelf ook beter. Het kan de prikkel zijn die je nodig hebt om net iets harder te fietsen.
    4. Kennis vergaren over training en materiaal
      De meeste fietsverenigingen bieden diverse workshops of clinics aan. Of het nu gaat over het gebruik van je GPS, fietsonderhoud, sportvoeding of trainingsopbouw. Hoe leuk is het als je bijvoorbeeld zelf je remblokken kunt vervangen of je ketting kunt repareren? Maar ook dat je tips krijgt over wat je het beste kunt eten en drinken om optimaal te presteren tijdens een training of wedstrijd.
    5. Motiveer elkaar
      Samen sporten is ook een stok achter de deur. Soms ben je moe, heb je geen zin of lonkt de bank en Netflix. Toch is het minder makkelijk om af te zeggen als je samen met iemand gaat sporten. Ook tijdens het sporten kun je elkaar motiveren. Zit de ander er even doorheen? Dan kun jij hem of haar door de dip helpen. En vaak is het zo, als je eenmaal onderweg bent, je blij bent met je besluit om toch te gaan!

De voordelen van een fietsgroep zijn dus talrijk. Of je nu kiest voor koffierondjes op zondagen, of gestructureerde trainingen in clubverband. Wil je eerst sfeer proeven, maak dan een proefrit en kom erachter of de fietsvereniging past bij jouw stijl en ambities.

Mocht je in de buurt van Utrecht of in Utrecht zelf wonen, kom dan eens proefrijden bij CTC Fietsen Utrecht. De activiteiten zijn inmiddels weer opgestart, dus je kunt zelf ervaren hoe leuk het is om samen met andere gepassioneerde fietsers te rijden!

Bij CTC Fietsen Utrecht staat veiligheid voorop, daarom fietsen we met gecertificeerde weg- en boskapiteins. Onze groepen zijn maximaal 12 fietsers groot, zo houden we het overzichtelijk, voor onszelf en voor medeweggebruikers.

2019 oktober MTB weekend Winterberg

2019 oktober MTB weekend Winterberg

wielervereniging CTC Utrecht

– tekst Yvonne Schavemaker –

Vrijdagochtend 25 oktober 2019: in alle vroegte vertrokken 11 CTC-ers mit Spass und ohne Stau naar het Duitse Winterberg voor een weekend mountainbiken door dikke bladerpakketten en over uitdagende worteltracks.

’s Middags aangekomen bij het, op eerste oog niet erg onderhouden huis in een achterafgelegen stille buurt, is iedereen maar meteen op de fiets gestapt voor het verkennen van de omgeving. Na een paar opwarmrondjes het huis rond om de route te vinden, volgde een mooie tocht van 30km. We werden vergezelt door een waterig zonnetje en konden de benen laten wennen aan de hoogtemeters. Het team, met Reinart op kop met de route en de sluiting van de groep met confirmatie van Judith over de richting, blijkt een gouden combi! Drie uur later hebben we de stamtafel gevonden in een dichtbij gelegen restaurant waar het Weizen en Dunkelse land bier op ons wacht! Dit resulteert wel even in een zwaar toetje voor de bovenbenen die de laatste berg op moeten om ons huis te bereiken.

Na binnenkomst blijkt het huis, tot onze opluchting, een waar paleisje te zijn: voldoende ruimte, een goede warme douche en sfeer verhogende kerstversiering zijn allemaal aanwezig. De koks van de avond, Jasper en Reinaert, schotelen ons een perfect tortilla-recept voor. Onder het genot van de DJ kwaliteiten van Willem en Chris heeft iedereen in een mum van tijd alles op. Klaar voor morgen!

Meer tijd, is meer kilometers, is meer hoogtemeters. Daar schrokken de meesten wel even van. Een hernieuwde route van de organisatie resulteerde in een mooie tocht van 45km door dichte bossen, met mooie uitzichten, lange klimmetjes (met gelukkig ook lange dalingen), overal paddestoelen en op de helft een tent voor Kaffee und Kuche. Met overvolle buiken vol appeltaart, vlokkentaart, Duitse cheesecake en vlierbessentaart, stappen we weer op de fiets. De zon begint te schijnen en de jassen gaan uit, de lange mouwen gaan af. We variëren de fietstocht met uphill asfalt tracks en noodzakelijke hike-activiteiten, maar we genieten ten volste van de mooie omgeving. Voor degenen die er niet genoeg van kunnen krijgen passeren we op de terugweg het Bikepark, waar enkele waaghalzen zich nog even graag naar boven laten liften voor de supersupersnelle downhill powertracks. De rest heeft de stamtafel in het restaurant al weer gevonden (incl. ikzelf). Net als de 12e CTC-er die haar MTB tijdelijk heeft ingeruild voor een cabrio. Laureen kookt ’s avonds de sterren van de hemel met een herstel-diner van zelfgemaakte pompoensoep, een goed gevulde risotto met een gezonde salade en een apple-crumble toetje. Je zou deze trip bijna een gastronomische biketrip kunnen noemen!

Zondag is het weer wat minder, maar dat mag de pret niet drukken en de meerderheid van de groep besluit daarom er gewoon op uit te gaan! We splitsen op voor een scenic ride met Reinart of een ochtend Winterberg trailpark met Jasper. Ik sluit me aan bij het buitenspeelplan in het trailpark tussen de skipistes van Winterberg. Helaas doen de liften het hier niet, maar de routes in de bossen tussen de pistes maken heel veel goed! Na enthousiast een uitdagende rode track te hebben gedaan en een mooie glijer van Jasper besluiten we eens bij de blauwe tracks aan de andere kant van de berg te verkennen. Wortels, dropjes, kuilen, plassen, de regen en de modder maken de routes fantastisch en we genieten van een heerlijke ochtend op de berg. Op de weg terug vinden we de net geopende Apres-bike-schirmbar waar me met koffie, jagerthee en Haribo für alle! Een mooi weekend afsluiten.

Bedankt Reinart en Jasper voor de goede organisatie, ik weet het zeker: we hebben allemaal enorm genoten!

2018 oktober MTB weekend Zuid Limburg

2018 oktober MTB weekend Zuid Limburg

wielervereniging CTC Utrecht
Zuid-Limburg biking met CTC Fietsen Utrecht

– tekst Diane van der Sanden-

Begin oktober was ik met een groep bikers van CTC Fietsen Utrecht een lang weekend in Zuid-Limburg. Denk glooiend landschap, prachtig weer, goed gezelschap, vette tracks en heerlijk eten en drinken. Kortom het was zeer goed toeven. Op zaterdag reden we een tocht van 60 kilometer en 1200 hoogtemeters. Hierbij het verslag van die dag.

Zaterdagochtend kwart voor zeven. De wekker gaat. Na een iets wat onrustige nacht was ik net weer in slaap gevallen en zat ik midden in een droom. Even moest ik nadenken waar ik ook alweer was. Oh ja. Schin op Geul. Het bikeweekend met CTC! Hup, dat bed uit, fietspakkie aan, ontbijten en gaan!

Al bij het ontbijt zat de stemming er goed in. Grappen gingen over een weer. Goede en wat minder goede weliswaar, maar zo vrolijk had ik in tijden niet aan het ontbijt gezeten. Hoe kon het ook anders, zoveel leuke mensen bij elkaar, een strakblauwe lucht, geweldig uitzicht en een mooie biketocht in het verschiet!

De routes Gulpen en Epen-Vijlen stonden op het programma, 60 kilometer en 1200 hoogtemeters. Stipt om 9:00 uur wilden we dan ook vertrekken, maar er moest hier nog een bandje worden verwisseld en daar nog een bandje worden opgepompt. Uiteindelijk zat iedereen toch rond kwart over negen op de fiets en kon het grote spektakel beginnen!

De eerste klim ging moeizaam. Mijn lichaam moest duidelijk nog op temperatuur komen. Wel kon bovenop de heuvel meteen het jasje uit. Na een half uurtje voelde ik dat mijn benen beter werden. De klimmetjes gingen wat soepeler en na de eerste vette afdaling, verscheen er een grijns op mijn gezicht die er vervolgens niet meer af is gegaan. En zo’n zelfde grijns zag ik bij meerdere CTC’ers op het gezicht verschijnen en ook niet meer weggaan!

De route was werkelijk fantastisch. Een prachtig glooiend landschap, uitdagende klimmetjes en dan die afdalingen! Sensationeel. En dat gewoon in eigen land! Die big high fives als we weer beneden waren, zeiden genoeg. Wat gaaf om dat enthousiasme met andere bike liefhebbers te delen! Onderweg stopten we nog voor een heerlijk kopje koffie. Ook een mooie gelegenheid voor een sanitaire stop en om de bidons bij te vullen. Ik zag iedereen genieten. Niet zo gek ook met zo’n weertje in oktober!

Eenmaal op de route Epen-Vijlen had iedereen het over boscafé ‘t Hijgend Hert. Dat ligt precies na een mega steile klim en zou een mooi moment zijn om te stoppen. Ware het niet dat een deel van de groep er gewoon keihard voorbij reed. De rest aarzelde. Wel of niet stoppen? Aangezien een aantal van ons toch wel iets wilde eten en het rond lunchtijd was, besloten we om te stoppen. Er was nog plaats en de menukaart werd al aandachtig bestudeerd. En toch klopte er iets niet. De groep was niet compleet. Harry en Reinart hadden sowieso een andere lunchplek in gedachten gehad. Commotie alom. Er werd getelefoneerd en besloten om toch verder te fietsen en ergens anders gezamenlijk te lunchen. Snel werden er nog wat krentenbollen en reepjes naar binnen gewerkt, want er zouden nog wat pittige kilometers volgen!

Er was inderdaad niets teveel gezegd. Stijgingspercentages tot boven de 20%! Gewoon in Limburg! Alleen de echte klimgeiten onder ons haalden deze monsterklim. Diep respect! Hierna zou het niet meer zover zijn tot onze pitstop in Epen. Het terras van Herberg De Smidse zat bommetje vol. Het tweede tentje in Epen wilde ons niet hebben. Enfin, het derde tentje wilde ons wel ontvangen en uiteindelijk bleken zij ook nog eens enorm gastvrij te zijn. Na een overheerlijke lunch op het zonovergoten terras, pakten we het laatste stukje van de Epen-Vijlen route weer op.

Tijd om er rustig in te komen na de lunch was er trouwens niet. We begonnen meteen al met een pittige klim. En daar opeens…Plop. Lekke band. Plop. Nog een lekke band. En de bandjes die erop werden gelegd, bleken ook lek, maar een lol dat ze hadden. Ik stond met een klein groepje iets verderop, maar we hoorden ze van een afstand keihard lachen. Uiteindelijk hebben de mekaniekers onder ons alles weten te fixen en konden we weer verder. En gek genoeg was de stemming zowaar nog beter!

Ook het laatste deel van de route was geweldig. Om het af te leren pakten we, buiten de route om, nog snel een spectaculaire afdaling mee. Hier was het even hartslagje hoog! Vette shizzle! Hierna was het nog maar een klein stukje naar Schin op Geul waar het uiteraard tijd was voor een drankje en alwaar het grote nagenieten kon beginnen!

Uiteindelijk werd de grote vraag gesteld: “Wat doen we met eten?” Verschillende opties werden geopperd en de grap dat iemand wel zin had in een hertenbiefstukje bij ‘t Hijgend Hert mocht natuurlijk niet ontbreken. Diverse CTC’ers hadden ook aangeboden om zelf wat te maken. Ik wilde wel mee gaan om boodschappen te doen. Zo gezegd, zo gedaan en dus togen Harry, Suzanne en ik naar de lokale Albert Heijn voor een knap staaltje speedshopping. Eenmaal terug op het park, stond er in no-time een overheerlijke en gezonde maaltijd op tafel. En blijkbaar hadden we toch niet hard genoeg gefietst. Want wat een kabaal kwam er uit deze groep. Op sommige momenten echt onder de tafel van het lachen. Rond middernacht ging ik uiteindelijk slapen met nog altijd die grote grijns op mijn gezicht 😊

Ik wil alle CTC’ers bedanken voor het onwijs gezellige weekend, de leuke gesprekken, de spontaan aangeboden hulp bij het fixen van de diverse lekke banden en andere technische mankementen, de enorme lol, maar bovenal het delen van dezelfde passie voor het mountainbiken!

Route Meersen en Valkenburg

– tekst Willem Mulder-

Hier bij het verslag van een zonovergoten stralende mountainbikedag in het Limburgse land. Na wat geleuter op de keutenberg en diverse extra hoogtemeters door route interpretatieverschilletjes  kregen we een goede opwarming voor een mooie rit !

Het stijgingspercentage  is wel dusdanig  dat je van een echte kuitenbijterberg kan spreken. Want als alles goed gaat valt er ook niets te lachen, en lachen is gezond net als mountainbiken!! Een goed begin is het halve werk , maar dingen die anders gaan kunnen ook verrassend zijn en leuk.

De route van het MTB parcours Meersen en Valkenburg had eigenlijk alles in zich, mooie afdalingen, steile hellingen, goede terrasjes met kwarktaart. En veel kleurenpracht, koolzaadvelden , velden waar ooit mais stond en dat in de knetterende laaghangende herfstzon. Prima gele scenery om met je knalrode pakjes en  blauw oranje CTC-sokjes door heen te knallen !

De laatste hellingen maakten de 60 kilometer en meer dan 1000 hoogtemeters een echte tocht waar je goed voor uit de hoogte kan doen , al is je battery echt wel low aan het eind.

Super bedankt voor deze prima voorbereide tour!

Dat moest natuurlijk gevierd worden met een halve liter bier schnitsels (of ander type smulpaperij) in het campingrestaurant , ook al was het geen camping… maar luxueus verblijven in  mooie bungalows op een high end park.

Terugblik

Check de after movie: https://www.youtube.com/watch?v=RF2aRxnQfBk&feature=youtu.be

2019 aprilweekend (race&mtb) in Schleiden, Duitsland

2019 aprilweekend (race&mtb) in Schleiden, Duitsland

wielervereniging CTC Utrecht
Voorjaars klimtochten met winterse streken

– Tekst van Jeroen (wielrenner) –

April 2019: dertig CTC-ers trekken naar de Eifel voor het jaarlijkse klimweekend. Fietsen, lol en clubgevoel gaan perfect samen. Plus een gratis lesje fietsonderhoud.

Zondagochtend 14 april 8.20 uur 

Een blik naar buiten levert gemengde gevoelens op. Een laagje sneeuw bedekt de heuvels in Schleiden. Twee graden boven nul. Brr….. Het plaatsje in de Eifel is de uitvalsbasis voor het vijfde klimweekend van CTC Fietsen. De buitenwereld ziet er prachtig uit. De sneeuwvlokken dwarrelen gestaag naar beneden. De heuvels krijgen een mooie witte waas. De lucht is grijs zwanger van meer winterse buien. Binnen verorberen de twintig wielrenners en tien mountainbikers een riant ontbijt. De stemming is goed. Weinig ochtendhumeur onder deze sporters. “Laten we vast de foto voor de CTC-kerstkaart maken”, wordt er geopperd. “Met kerstballen aan jouw helm”.

Maar er is ook discussie onder de wielrenners. Wel of niet fietsen? De weerapps maken overuren. Wanneer stopt het met sneeuwen? Hoe snel stijgt de temperatuur? In het dal blijft de sneeuw niet op de weg liggen. Dus waarom niet nog een tochtje maken? Maar hoe is het bovenop de heuvels? Zou het daar niet spekglad zijn? Wordt het afdalen niet een grote glibberpartij met alle risico’s van dien? En ach we hebben er toch al twee mooie tochten opzitten. Bij enkelen sputteren de bovenbenen al een beetje tegen. De sneeuw is dan een mooi excuus om met opgeheven hoofd te stoppen.

De twijfel zit vooral bij de wielrenners met hun dunne bandjes op gladde natte wegen. De mountainbikers hebben er met hun brede banden met veel profiel wel zin in. Lekker rossen door de besneeuwde bossen. Het maakt de tocht alleen maar leuker.

SUST 

De sneeuwnood wordt een praktische deugd met dank aan de Samen-uit-Samen-Thuis-filosofie (SUST) van CTC. Vandaag gaan we niet eerst fietsen en daarna met z’n allen het huis opruimen voor vertrek. Nee, we doen het gewoon andersom. Iedereen ruimt zijn of haar kamer op. Het vuile beddengoed wordt op stapels verzameld in de gang. De tassen worden gepakt. De fietsonderhoudspullen vast in de auto gezet. De vaatwasser spoelt de resten van het ontbijt weg. De restanten proviand worden verdeeld onder belangstellenden. En tussen de bedrijven door is er steeds weer die blik naar buiten. Stopt de sneeuw al?  Verrek, het wordt al minder. Wie gaat er fietsen? Nee, toch nog even wachten.

Na een uurtje ligt Hotel Höddelbusch er weer spic en span bij. En ook wordt steeds duidelijker wie denkt te gaan fietsen of wie stopt. Een aantal fietsers komt in spijkerbroek en winterjas de Stübe in. Anderen hebben hun lycra in meerdere lagen aan en maken zich op voor 60 kilometer stijgen en dalen rondom de Rursee. Alle mountainbikers staan buiten al te stuiteren om de bospaden op te gaan met hun flextails en hardtails.

Rond halfelf is het duidelijk. Tien wielrenners gaan op pad over de kronkelende wegen van de Eifel. De mountainbikers kiezen de onverharde paden. De rest gaat naar huis of pikt ergens onderweg in Nederland nog een tochtje mee. Een eind van een weekend in CTC-stijl. Plezier staat voorop.

Het begint allemaal al weken van tevoren. Naarmate het aprilweekend nadert groeit de activiteit in de aparte Eifel-appgroep. Het meerijden regelt zich bijna organisch. Er zijn genoeg fietsendragers om de stalen rossen mee te nemen. De proviand voor dertig personen krijgt zijn plek. De kooktaken worden verdeeld. De routes zijn bekend. De voorpret groeit met de dag.

Vrijdag 12 april rond 13.00 uur

Het is al een gezellige drukte op het parkeerterrein van Höddelbusch. Bijna iedereen arriveert rond dezelfde tijd. Sommige kennen elkaar van de wekelijkse wielren- of mountainbike-ritten. Een deel ontmoet elkaar voor het eerst. Het is wel kleumen op de parkeerplaats. Het pand is nog op slot. Het afladen van de fietsen zorgt voor wat inspanning om warm te blijven. Uiteindelijk blijkt de voordeur toch open en mogen we alvast naar binnen. “Aber nicht in dem Zimmer”, zegt de strenge, stevig gebouwde Duitse Mutti, de eigenaresse van deze wonderlijke groepsaccommodatie. Pas als de huur contant is betaald mogen wij het pand in gebruik nemen.

Höddelbusch is een voormalig hotel met alles erop en eraan. Flink gedateerd. Veel robuust eiken houtwerk en andere elementen van degelijke Duitse inrichting. De reclame van ‘klop, klop, massief eiken meubels uit Oisterwijk’, is hier waarschijnlijk bedacht. De biertap staat er nog, alleen niet aangesloten. De ijscoupes voor de Dame Blanche staan netjes in de kast. De schaaltjes waar vroeger de Pommes Frites und andere Beilagen in werden geserveerd blijken voor ons zeer bruikbaar als yoghurtbakjes. Bij de stereo-installatie liggen cd’s nog met o.a. de bestseller ‘Fröhlige Weihnachtslieder’. Gemütlig zullen we maar zeggen. Een goed uurtje later is iedereen geïnstalleerd. De keuken is ingericht, de ijskasten gevuld. De bak met bananen en Snelle Jelles staat prominent in de hal. Het fietsen kan beginnen. Schleiden…. CTC ist angekommen.

Eerste rit 

Het Duitse asfalt wordt met verschillende snelheden geranseld. Op de bospaden springen de eekhoorntjes weg voor de aanstormende bikers. Moe, voldaan en enthousiast strijken de diverse groepen in de loop van de middag weer neer in Hüddelbusch. Chips, bier, thee, stroopwafels, wijn, frisdrank, droge worst; het is borreltijd. Maar het is ook tijd om een diner voor dertig mensen neer te zetten. Ook dan geldt SUST.

De keukenkapitiens Heinz und Karel, zorgen dat een bonte mengeling CTC-ers uien snijdt, komijn roostert, peterselie hakt, linzensoep maakt, tomaatjes halveert en lasagne bedekt. Als ploegleiders zetten zij met hun keukenpeleton een prima vegetarische maaltijd neer. Ongemerkt hebben andere knechten de tafel al gedekt. Iedereen pakt ongevraagd een taak op. Korte tijd later is het in de eetzaal van het voormalige hotel weer een drukte zoals het ooit in de hoogtij dagen moet zijn geweest.

Het gonst natuurlijk ook al over wat zaterdag zal brengen. Terwijl op de ene plek prettig gekeuveld wordt over wielerwetenswaardigheden worden op een andere plek de routes fijngeslepen. GPSies en Basecamp zijn onze fietsvrienden. De weersverwachting is altijd op de achtergrond aanwezig. Er wordt in de loop van de avond neerslag verwacht. Zelfs sneeuw hoort tot de mogelijkheden. De vrijdagmiddagrit was koud maar droog. Gaat dat zaterdag weer lukken?

De autorit naar de Eifel, de wielertocht, het goede eten, de wijn en de Weihenstephaners doen zich voelen. Rond elven daalt de rust neer in het CTC-kamp. Het is nog steeds droog. Iedereen kan dromen over heroïsche ritten door de Duitse heuvels.

Zaterdagochtend 13 april 08.00 uur

Een zucht van opluchting gaat door het huis. Het is droog gebleven. Alleen een dun laagje rijp ligt er op de auto’s. Vol goede moed schuift iedereen aan bij het ontbijt. Alle CTC-ers hebben ongevraagd een taakje gedaan. De eitjes zijn gekookt. Het brood is gesneden. De tafel gedekt. De yoghurt en muesli staan klaar. Beleg is er in overvloed. De brandstof voor een dagje koersen en mountainbiken kan fors worden ingenomen.

Vlak voor vertrek onthult zich buiten een mooi verschil tussen de aanwezige mountainbikers en wielrenners. De eerste groep kwebbelt, grapt en grolt er lustig op los. De wielrenners zijn kalmer en concentreren zich op de komende tocht. Het is het enige moment in het weekend dat er een verschil is tussen de verschillende type sporters. Heeft het te maken heeft met het type inspanning? Mountainbiken is explosiever; is dat terug te zien in de aard van de fietser? Wielrennen is een duursport en dat kent rustigere mensen op? Dit is natuurlijk wielerpsychologie van de koude grond!

De gereden tochten zijn mooi. Lekkere klimmetjes, goede wegen, mooie afdelingen. In de bossen ontdekken de mountainbikers zelfs mysterieuze Romeinse watertunnels.

Het weer is af en toe twee seizoenen binnen een uur. In het dal rijdt je soms in een lekker voorjaarzonnetje met kwetterende vogels in het struweel. Een klimmetje waar iedereen lekker van opwarmt, brengt je naar de hogere de delen van de Eifel. Sneeuw is daar soms ons lot. Af en toe zelfs met straffe wind tegen waardoor je je midden in de winter waant. En dan de afdeling. Daar is maar een woord voor……koud!!! Der Kaffee mit Kuchen in der Bäckerei, brengt iedereen weer op de juiste fietstemperatuur. Voor het geld hoef je het niet te laten. Slechts 3,20 euro voor twee koffie en een stuk taart. Kom daar maar eens om na een zondagochtendritje in Nederland.

Thuisgekomen kruipt iedereen snel onder een lekkere warme douche. De ruim voorradige snoeperij en lekkere drankjes brengt iedereen weer op krachten. Dan ontwikkelt zich een mooi staaltje van groepsdynamiek. Een enkeling is driftig in de weer het fietsmateriaal weer op en top schoon en gesmeerd te krijgen. Terwijl een enkele ketting al weer glimt als een spiegel, gaan anderen als beginnende soigneurs aarzelend aan de slag “Misschien is het toch wel goed wat aan onderhoud te doen”, zie je de meeste denken. Maar ja, je hebt onderhoud en onderhoud. Simpel een doekje over je ketting halen kan niet door de beugel. Iedereen krijgt tussen neus en lippen door les in eredivisie onderhoud. De schoonmaakmeesters halen hun vingers nog eens langs de ogenschijnlijk propere ketting. Oeps….. Hij geeft nog zwart af. De poetser weet wat hem of haar te doen staat: nog een keer de doek erlangs.

Intussen is het keukenpeloton weer hecht bijeen en koerst voor een volwaardig driegangen diner. Als bij het serveren het woord quinoa valt, wordt het een enkele carnivoor wit om de neus. Ben je in het land van Schnitzels und Brattwursten moet je het supersymbool van de vegetarische keuken eten! En daar houdt het niet op. De sojaburger als hoofdgerecht wakkert bij een enkeling het verlangen aan om in de Imbiss van de buren iets te gaan halen. Het is slechts klein, kortdurend vlees minnend gesputter. De smaak is zo goed dat carnivoor, flexitariër en vegetariër zijn of haar bordje met gretigheid verorbert waarna zich een avondje wielerpraat en ander gezellig geklets ontspint. Dat blijkt een goede opmaat voor een goed humeur op de besneeuwde zondagochtend.

Zondagavond 14 april na 16.00 uur

Iedereen kijkt uiteindelijk terug op een geslaagd weekend. De Eifel-app stroomt vol met bedankjes, tevreden terugblikken, foto’s filmpjes en commentaren. De agenda voor april 2020 staat bij menig renner al geblokt voor het volgende CTC-weekend. Mallorca is een van de suggesties.

Mountainbikers: es war knackiger spass!

– Tekst van Harry (mountainbiker) –

Vrijdag

Na een rondje Utrecht op vrijdagochtend om CTC-ers op te pikken, zat mijn auto aardig vol; op naar Schleiden met 4 fietsen en 4 fietsgekken. Gelukkig hadden wij ook één wielrenster mee, tjee wat zijn die racefietsen licht! Onderweg was er natuurlijk die altijd aanwezige CTC-gezelligheid. Koffie doen? Ja! Want collega chauffeur Gerrit-Jan, die altijd een lading reservebanden bij zich heeft, stond met een lekke band, en niets van zijn voorraad paste op zijn auto. Dat kon nog even duren voordat het opgelost werd. Aangekomen in Schleiden het bekende kamp-tafereel: kamers uitzoeken, spullen dumpen en z.s.m. omkleden, want fietsen zullen we!

De vrijdagtocht start bij het hotel al direct met fikse klim. Een uitkomst want het was met 2 graden aardig koud en van klimmen wordt je als vanzelf warm. Het werd een rondje rond de Obersee. Niet al te moeilijk maar wel met schitterend uitzicht. Lekker om zo het weekend te starten. 45 kilometer en 670 hoogtemeters later waren we weer bij het hotel terug en hadden we echt een hete douche nodig voordat we konden aanschuiven aan het diner, want zo kun je het eten verzorgd door onze eigen CTC koks echt wel noemen.

Zaterdag

Na een nachtje in het voormalige hotel Höddelbusch, gingen we door een doolhof van gangetjes op naar het perfect verzorgde ontbijt. Waarna wij om 9:30 starten met de MTB-koningsrit ten oosten van Schleiden. Wat een dag werd dit; alle mountainbike waren ingrediënten aanwezig. Lange steile beklimmingen waar je zwetend boven komt, met aansluitend snelle afdalingen voor de afkoeling (brrrrrrr). In een besneeuwde omgeving moesten we regelmatig obstakels overwinnen, zo leuk en motiverend. Deze dag was top: samen fietsen en ontdekken, samen afzien, samen knutselen, elkaar aanmoedigen, samen lunchen. De totalen van deze dag: 51 kilometer en 1140 hoogtemeters.

Zondag

Op het zondagprogramma staat (onverwacht toch weer) sneeuw. Sneeuw maakt wielrenners nerveus. Een aantal vertrok alvast richting Nederland, wetende dat het weer vanaf de grens zachter weer was, om daar een rondje re rijden. De andere wielrenners en alle mountainbikers bleven wél, en hadden een hele mooie dag waarbij het weer al snel opklaarde!

We starten voor onze rit van 24 kilometer en 570 hoogtemeters bij -1 graden. In de middag tikten we zelfs even de +18 graden aan. Langs een steile helling omhoog fietsen is altijd spannend. We vonden een leuke koffietent met enorme hoeveelheden gebak, die ons zeer gastvrij toeliet ondanks onze staat (reuze gezellig en reuze smerig). Om 13:30 uur waren we weer terug bij het hotel waar we op ons gemak in de zon onze fietsen konden schoonspuiten en de boel konden inpakken.

Nagenieten

Nog een uurtje of 3 in de auto terug, waarna het nagenieten kon beginnen…. Start de film maar: https://vimeo.com/331393014

2018 buitenlandreis (race) Zwitserland

2018 buitenlandreis (race) Zwitserland

wielervereniging CTC Utrecht

Op zondag 17 juni reden Magiel, Karel, Brigitte en Henri vanuit CTC Fietsen de Alpenchallenge Lenzerheide. Dwars door Graubunden met Albulapass, Julierpass en een mooie slotklim terug naar Lenzerheide. Een flinke cyclo. Door onze goede voorbereidingen ook wel weer goed te doen. Door het prachtige weer en zeker ook door de afstand van 116 km. De Splügen Pass moest namelijk door rotsval afgesloten worden, de 190 km kon niet gereden worden. Het was een prachtige tocht! Met ook achteraf nog plezier met de topfoto’s en de ‘ergebnisse’ waarin je heel mooi kunt zien waar je fietst t.o.v. alle deelnemers, je categorie, je leeftijd- en landgenoten etc. Al met al een erg geslaagde en gezellige fietsweek van Magiel, Karel, Brigitte en Henri. Hieronder een verslag met de ‘gory details’, dat je maar weet wat je gemist hebt 🙂

De dagen die vooraf gingen

Magiel vertrekt op zaterdag 9 juni voor een grondige voorbereiding en lekkere fietsweek. Eerst naar Frankrijk waar hij een paar flinke beklimmingen doet. Karel, Brigitte en ik, Henri, vertrekken woensdagochtend. We horen van Brigitte uitgebreid waar de Schwäbische Alpen liggen, wat typisch Schwäbisch is en dat bv. de Schwäbische mensch een stuk leuker is dan bv. de Beierische. Wat we nog niet weten is dat de term Schwäbisch de komende dagen nog vaak terug zal komen. Het zal zelfs echt een begrip worden: is het Schwäbisch of is het niet Schwäbisch, dat wordt de vraag.

In Tiefencastel treft Magiel ons in een lichte paniek. Want wat niet kan is toch gebeurd: we hebben de fietsen in de verkeerde garage gezet, want die was toevallig gewoon open. Vervolgens – wat eigenlijk niet kan – deur op slot gedraaid (dat slot is natuurlijk kapot en daarom zat hij niet op slot) en toen pas bleek: verkeerde garage! De sleutel die we hebben is van de juiste garage en de eigenaar van de verkeerde garage zit ergens in Duitsland. Dus stel je voor: we gaan op fietsvakantie naar Zwitserland en nu kunnen we niet meer bij onze fietsen: consternatie alom!

We gaan – moeten – het oplossen! Wie heeft een sleutel? Klara de appartementeigenaresse? De congierge? De slotenmaker uit (??) laten komen en slot laten vervangen? Dure grap. Het wordt al laat, 21.30u. Gelukkig is er toch een lichtpunt: Herr Kohler, de manus van alles in het dorp. Maar het is al laat en we willen hier niet meteen de boel op stelten zetten. Er brandt nog licht en we besluiten dan toch maar brutaal te zijn en aan te bellen. Hij doet open en wat fijn dat Brigitte mee is: vloeiend Duits spreken opent deuren. Hij probeert wat met een grote bos sleutels. Eerst lukt dat 5x niet en dan … hoe is het mogelijk: hij heeft de goede sleutel! We kunnen weer bij onze fietsen. Wat komen we hier goed weg! Moraal van het verhaal volgens Magiel: ‘always read the fucking manual!’

Dus: we kunnen de donderdag gaan voorbereiden. Wat gaan we doen? En dat is wel een mooie puzzel. Welke route, beklimming, hoe kunnen we de zondag het mooist voorbereiden? Laptops op tafel, het is alsof je in een snoeptrommel mag graaien: de ene route is nog mooier dan de andere. Dus zo moeilijk is het eigenlijk ook weer niet. Want zelfs als je hier bij het huis gewoon wegrijdt, zit je ook meteen al goed. Dat wordt alvast een mooie fietsdag.

Donderdag #1

Donderdag, 1e trainingsdag: je leeft door zo’n cyclo echt ergens naartoe. We overleggen nog een keer en Brigitte besluit om eerst even alleen de bergbenen te testen. Ze gaat de Albulapas doen en weer terug. Dat blijkt heel goed te kunnen. Magiel, Karel en ik maken een flinke ronde. Voor mij is het bijna 40 jaar geleden dat ik met racefiets in de Alpen was en het bergbesef bleek wel wat weggezakt. Want waar Karel verstandig zijn eigen tempo ging fietsen op de Flüelapass, denk ik: hé, dat voelt goed, gaat lekker en wat is het leuk hier in de bergen. Dus in beklimming van Davos naar de Flüelapass probeerde ik het wiel van Magiel vast te houden. Het gaat een hele tijd goed, maar dan begint dat bergbesef toch door te dringen. O ja, je moet toch maar je eigen tempo fietsen. Maar het is te laat. De benen zijn toch wel wat opgeblazen. Verdorie, daar is Karel. Gaat ie me nog inhalen ook! De afdaling gaat heel goed en ik herstel weer wat. Denk zelfs dat ik helemaal herstel, maar dat is schijn. Er komt een vlak stuk door het dal en dan de Albulapass zuidzijde. En dan maak ik iets nieuws mee: ook 40 jaar geleden ging ik niet zó een berg op: meer lopen dan fietsen. Draaien gaat niet, trap voor trap omhoog. Stug doorgaan, ik kom boven! Lange, lange afdaling naar beneden en nog netjes voor het eten thuis in Tiefencastel waar Karel, Magiel en Brigitte met de benen op tafel voetbal zaten te kijken.

Fietsvakantie. Het is fietsen, fietsen, eten, slapen, rusten, praten over fietsen en verder helemaal niks. Heerlijk! En behulpzaam als het team is maak ik ook nog eens kennis met het verschijnsel van de supplementen: krijg een magnesiumpil aangeprezen. Dat helpt de spieren herstellen, zeggen ze. Ik denk: ik doe het gewoon, ik pak zo’n pil! Baat het niet, dan schaadt het niet.

Vrijdag #2

Dan de vrijdag, trainingsdag 2. Route is vrij snel duidelijk: de Ronde van Zwitserland finished in Arosa. Daar fietsen we naartoe om de sfeer te proeven, maar we blijven niet op de top wachten tot de finish, omdat we dan te laat weer in Tiefencastel zijn. Mooie tocht. Eerst naar Lenzerheide omhoog, dan naar Chur in het dal (erg leuk stadje aan de Rijn) en dan omhoog naar Arosa. Een ‘lopertje’ zoals Magiel dat zo mooi noemt. Brigitte zet vandaag met trein en fiets trouwens de bloemetjes buiten. Ze doet wel de klim van Chur naar Arosa en die doet ze helemaal, net als Magiel (uiteraard).

Karel en ik worden 5 km onder de top overmand door ‘zin in bier en bratwurst’ en gaan lekker op een terras zitten. Ons hoofd heeft ook een prachtige smoes verzonnen om niet ook nog die 5 km omhoog te hoeven: ‘als we dat nu nog doen, komen we in de drukte van de Rond van Zwitserland terecht en kunnen we niet meer op tijd naar beneden’. Het werkt heel goed. Snel afstappen hier en de sfeer proeven! Ik voel het berggevoel al iets terugkomen en heb af en toe een opleving.

We komen allemaal enthousiast thuis, maar we moeten ons inhouden het te delen op Fietsafspraak-groepsapp. Jammer, want nu hebben CTC’ers die niet óók in de appgroep Wielercafé zitten het prachtige filmpje van Magiel met de koebellen gemist (evt. op te vragen bij Magiel). Maar ook hier gelden #therules!

Zaterdag: rust

Zaterdag is dan een rustdag. Morgen is de grote dag en moeten we er ook heel vroeg uit. Om 7 uur aan de start staan. Doe normaal man! Maar ja, ik heb het zelf allemaal zo gewild, dus we gaan het maar doen. Het rusten gaat ons heel goed af. O nee, toch niet, ik maak nog een beginnersfout. Ik eet veel te veel uit angst om morgen zonder energie te komen zitten. En Magiel roept de hele tijd: stapelen! Maar mijn benen nemen het helemaal niet op. Prachtige voorbereiding is ook het ZEN fietsen poetsen door Magiel, Karel en Brigitte. Ik kijk eens goed naar mijn fiets en denkt: die is toch al schoon en kies voor de levenskunst van het ‘dolce far niente’.

Tripje van de dag -in de auto- is het ophalen van onze transponders, rugnummers en – alvast – de müeslikom (voor Stravagebruikers: die KOM hebben we dus al in de tas) met daarop o.a. de mooie en ‘velosofische’ tekst: ‘Sometimes the direct way to happiness is a number of switchbacks’. Brigitte moet dan nu een beslissing nemen: ga ik het doen of ga ik het niet doen? Ze toont zich een ware Schwäbische: ze doet het gewoon! Heel goed!

Lekker sportsfeertje daar merken we. Lenzerheide is een mooie bergsportplek. Het mountainbiken is er bv. zeer populair. We doen nog even wat boodschappen bij de Spar suizen weer naar beneden. Eten maken onder leiding van chef kok Karel (pasta natuurlijk), spullen klaarleggen voor de grote dag morgen. Magiel heeft zijn startnummer al op z’n fiets bevestigd en dat is nog niet zo’n slecht idee. Dus naar beneden, naar de fietsen in de garage, en aan de slag. Het is natuurlijk een simpel klusje, maar beter om dat nu dan maar vast te doen. Morgen zijn we bloednerveus.

Ik ben snel bij Magiel gaan afkijken hoe die het heeft gedaan en dat gaat helemaal prima. Brigitte doet het lekker helemaal op haar eigen manier en Karel … Ja, Karel. Afgestudeerd in de wiskunde, maar dit blijkt dan toch wel een dingetje. Punt is dat we maar twee tiewraps hebben en als je die eenmaal bevestigd hebt, kun je het niet meer opnieuw doen. Karel denkt goed na, moet lukken. Maar het zit toch niet goed, en dat is niet zo handig als je met 70 km per uur in een afdaling zit. Wat nu?! ‘Het is niet gelukt!’, constateren we met Karel. We hebben inmiddels de slappe lach. Ook dit loopt weer met een sisser af. Karel kan de transponder (waar het natuurlijk allemaal om draait) alsnog netjes bevestigen. We zijn er klaar voor, we kunnen gaan slapen.

Zondag: Alpenchallenge

En dan de zondag heel vroeg op. Om 5.30 uur al. Waar ben ik mee bezig!? Magiel is met Brigitte al snel weg. Karel en Henri zijn iets relaxter, oftewel hebben iets meer tijd nodig. Oftewel, zijn uiteindelijk nog maar net op tijd bij de start. Magiel is dan al op weg. Dan mogen Karel en Henri, Brigitte zit in de ‘rustige, maar gestaag klimmende’ groep. Daar gaat ie dan! Eerst een heel stuk naar beneden. Maar niet zo hard want in een grote groep, en het is héél vroeg, en het is (steen)koud (4 graden) en… Er zit mij iets goed dwars. Ik zie Karel al snel zijn eigen tempo pakken en gaan, maar bij mij gaat het helemaal niet lekker. Ik had meer verwacht van de trainingsdagen. Het loopt voor geen meter. Komt terecht in een groep fietsers waarvan ik denk: wat heb ik nou aan mijn fiets hangen; waar ben ik; ben ik dat toch zo slecht? Maar het wordt al snel duidelijk wat er mis is: de stoelgang. Zoiets banaals kan je op dit niveau de kop kosten! Het ongelofelijke moet gebeuren en ik ben gedwongen te ‘dumoulineren’. Zit niks anders op. Accepteren, face the facts. En het blijkt dat ik wel een heel goed plekje had uitgezocht, want de sfeer is zo amicaal ‘fietsers onder elkaar’ dat er gewoon iemand naast me komt staan pissen. Nog een keer: waar ben ik aan begonnen, wat is dit en ik doe dit nooit meer!

Klimmen! Rustig. Eigen tempo heb ik donderdag al geleerd. Ja. Rustig. Niet achter wie dan ook gaan aanfietsen. Geen wiel pakken. Eigen tempo. (Ik kan het niet vaak genoeg zeggen.) En ja, daar komt ie inderdaad: ik haal rijders stuk voor stuk weer in op de klim. Dan de afdaling en ik weet: dit gaat goed komen vandaag. Straks de slotklim naar Lenzerheide. Daar moet ik liefst nog wat over hebben. Zo fiets ik door. Schitterende afdaling van de Julierpas. Heerlijk brede wegen met rechte stukken: 78 kmpu max. Geweldig, kippenvel! Karel haal ik niet meer in. Magiel is behoorlijk snel binnen, dan Karel, dan ik, dan Brigitte. Heel leuk om te finishen in Zwitserland terwijl de speaker je naam omroept. Blij, mooie tocht, leuk, mooie ervaring!

Niet kapot, wel moe en voldaan terug naar Tiefencastel. WE DIT IT! En meteen begint natuurlijk de data-analyse van Garmin, Strava en ook de ‘ergebnisse’. De harde feiten. Helemaal niet zo gek allemaal. Resultaten even op een rij:

  • Brigitte 1 seconde binnen de maximale tijd gebleven: 06:59:59. Dat is nog een timing!
  • Magiel 4:40.37/ 77e in categorie Masters/ 250e overall.
  • Karel 5:27:23/ 167e in categorie Masters/ 537 overall.
  • Henri 5,53.41/ 175e in categorie /Grand Masters/ 635e overall.

Zelf even naar de lijsten gekeken en leuke is: er is perspectief! De snelste man uit 1962 heeft een tijd van 04:07:57 en bij de (nog) oudere heren (geboren ’44 – ’58) zijn er nog 36 mannen sneller dan ik. Leuk om te weten dat het theoretisch nog een stuk harder kan. Maar dan moet ik wel elk jaar naar de bergen. En dát lijkt me nou echt een heel goed plan!

2019: plannenmakerij

De terugreis verloopt voorspoedig, met veel velosofie onderweg. Op naar de volgende CTC Buitenlandreis! We denken al aan Zuid-Spanje. Een planning rond een bestaande Challenge is misschien niet eens nodig, want met alle route-kennis zijn we bij CTC Fietsen prima in staat om een eigen Challenge te ontwikkelen. Wel cruciaal om die Challenge er in te houden denken wij. Je leeft ergens naartoe en je bent geneigd om daar specifiek voor te trainen. 

Wie gaan er mee? Je interesse opgeven kan nu al. Met z’n vieren was het superleuk, maar het wordt natuurlijk nog leuker met meer CTC’ers. Als we zelf de Challenge ontwerpen, kunnen we dat ook heel goed variëren naar ieder wat wils. Ga sowieso maar vast trainen, want Buitenlandchallenge gaat altijd over het zoeken en verleggen van je (fiets)grenzen. Omdat dat leuk is en omdat je er sterker en fitter van wordt en vervolgens ook in eigen land net weer anders op de fiets zit!

Tot slot

Van de site van de Alpenchallenge willen we jullie deze niet onthouden:

“When the spirits are low, when the day appears dark, when work becomes monotonous, when hope hardly seems worth having, just mount a bicycle and go out for a spin down the road, without thought on anything but the ride you are taking.”

― Arthur Conan Doyle

Henri, namens Brigitte, Magiel en Karel

2018 aprilweekend (race&mtb) in Houffalize

wielervereniging CTC Utrecht

– Anne-Marie, mountainbiker –

Vrijdagmiddag
We stappen om half 3 op de pedalen: Judith, Anneke, Gerrit-Jan, Harry, Reinaert, en ik. We hebben er zin in, we zijn terug in de Ardennen! Wat een prachtige omgeving. Het grote huis bovenop de heuvel biedt een grandioos uitzicht. Wijdse velden en bosserijen, schilderachtig mooi.

We zoeven over het asfalt naar beneden, Reinaert gidst ons naar het beginpunt van route 5. Van dalen komt dalen en nog meer dalen.. voordat we het weten staan we in hartje Houffalize. Een mooi gevarieerd trail volgt. Dat is zo lekker aan mountainbiken in dit gebied. Het ene moment fiets je over een rotsig bospad of probeer je een steile klim over leistenen te bedwingen, het andere moment rij je op een single track midden in de velden of glijdt het asfalt onder je door terwijl je een boeren gehucht passeert. Alles komt aanbod, ook de enorme kuitenbijters. Tijdens deze eerste rit pakken we zo’n 640 hoogtemeters; vergeleken daarbij is onze hometrack in Zeist zo plat als een pannenkoek.

We eindigen de rit in een geweldige Belgisch kroeg. Terwijl hond Diana over onze bikes waakt schenkt de tante van Martine Morero -tante Cor- 5 glazen la Chouffe in en hakt een ‘plateau de journe’ in elkaar. Vijf kaboutermutsen maken het tafereel af, de stemming zit er goed in!

Zaterdag
Een kraakheldere dag. We vertekken bijtijds want ’s middags zijn de onofficiële CTC-clubkampioenschappen waar wielrennen en mountainbiken gecombineerd worden; niet te missen natuurlijk!

De rit van vandaag is qua landschap weer even gevarieerd. Ronald heeft verschillende routes met elkaar verbonden. In totaal zullen we zo’n 950 hoogtemeters pakken en ook enkele technisch uitdagende stukken fietsen. We waaien aan bij ‘De School Van Bonnerue’, waar we op het erf in de tuin een pot koffie soldaat maken. De zon schijnt volop en het lijkt alsof we al dagen van huis zijn. Tegen het einde van de dag benoemen we Harry unaniem tot CTC MTB clubkampioen omdat hij ‘fearless’ een trappetje afrijdt.

Na terugkomst rusten we wat uit in het huis, en spelen op een eigen gebouwde stellage in de tuin. Door gecontroleerd op een laag tempo manoeuvres te oefenen groeit je fietscontrole enorm en neemt je zelfvertrouwen op de fiets aanzienlijk toe. Een leerzame ervaring, een heel ander gevoel dan ‘gewoon ergens overheen kletteren’.

Rond half 4 rijden we met de hele groep, wielrenners en mtb-ers, naar de brouwerij van La Chouffe. Dit is het startpunt van de clubkampioenschappen 2018. Heinz start ons 1 voor 1, tijdwaarnemers Judith en Michiel staan boven op de top en klokken de finish. Na het klimmen volgt een behendigheidsparcours, waar de mtb-ers tijd kunnen goed maken ten opzichte van de wielrenners. Leuk om te zien dat asfalt niet voor onze ’tractoren’ is weggelegd (behalve Anneke, die weet nog enkele wielrenners achter zich te houden). De laagst geëindigden mtb-ers op de klim zegevieren op behendigheid. J!

Zondag
De laatste rit. Vandaag maken we het ons makkelijk, we volgen gewoon een kleurtje. Bijkomstig voordeel is dat de flow van het parcours overeind blijft. En dat is merkbaar; na een steile klim volgt bijvoorbeeld een stuk om te herstellen. Je kan lekker door pedalen want je rijdt in principe niet verkeerd zolang je de bordjes volgt. We stoppen bij een kerkje voor nog een laatste groepsfoto en dan zit het er alweer op.

Dit weekend was weer heerlijk! Op naar de volgende buitenlandtrip: Suggesties?

– Door Gerrit, wielrenner –

Ah, het langverwachte fietsweekend in Houffalize!

Met een aardige groep gingen we vrijdagmiddag alvast een rondje rijden, om er even in te komen. En net als altijd dringt zich bij mij tijdens de 1e klim de vraag op: “Wat is er ook alweer leuk aan klimmen?” Geen sprake meer van gezellig naast elkaar fietsen en kletsen: alle aandacht is nodig voor het omzeilen van de gaten in het creatief gestorte asfalt. En toch zoek ik ’s zomers vaak de heuvels en bergen op om te fietsen. Het is fijn om te merken dat het lukt, een goede cadans vinden en omhoog komen. Maar het echt leuke aan de heuvels is de natuur: berg- of heuvellandschappen zijn mooi. Tijdens een klim of afdaling langs een riviertje zit ik vreselijk te genieten.

Sinds ik vorige maand mijn CTC-wegkapiteinsbrevet heb, fiets ik bewust in de achterhoede. Zo kan ik het groepsproces goed in de gaten houden, goede raad geven en assistentie verlenen bij problemen. Deze plek in de achterhoede heb ik dit weekend vrijwillig op me genomen, waardoor ik diverse keren als richtpunt of windvanger voor de levensgenieters achter mij heb kunnen dienen, en hand- en spandiensten heb verricht bij panne. En, ik biecht het maar op, ik ben ook geen snelle klimmer.

In de afgelopen jaren heb ik al een keer of vijf een fijne fietscampeerreis met Cycletours gemaakt, waarbij het gezamenlijk koken en afwassen hoog in het vaandel staat. Dat koken gebeurt dan aan lange tafels, onder een luifel. En afwassen bij -daar vaak niet op berekende- sanitaire voorzieningen, op de budgetcampings die zo’n vakantie betaalbaar houden. Maar: je creëert er een mooi groepsgevoel mee.

Gelukkig is dat bij CTC niet anders. Een kok hoeft mij maar aan te kijken en hij/zij weet onmiddellijk: laat die vent maar uien snipperen! Bij Heinz, chef van de vrijdagmaaltijd, kreeg ik een upgrade: ik mocht tomaten halveren! Karel, chef zaterdag, verviel in de aloude reflex en liet me uien en knoflook snijden. Ik doe dat graag, je hebt wat om handen en drinkt er een glas bij, wat heel goed smaakt na een stevige fietstocht. De maaltijden waren lekker en gezond, met veel koolhydraten en groenten. Er had wat mij betreft wel een rookworst bij gemogen, maar vooruit, één weekend per jaar vegetarisch, dat is te overzien.

De feiten:

  • Vrijdagmiddag een rondje van 44 km met 750 hoogtemeters of een van 67 km met 1400 hoogtemeters. De korte was een mooie route en we werden meteen gewaarschuwd dat onbezorgd fietsen niet aan de orde was: er lag op veel plaatsen EOAB (extreem open asfaltbeton). Uitstekend voor de afwatering van de wegen, maar het zitcomfort was hierdoor wat minder.
  • Zaterdagochtend kon je kiezen tussen zelf fietsen of een klimclinic verzorgd door Heinz. Ik heb de clinic gedaan. Net als bij de spinninglessen werden we gestimuleerd om veel staand op de pedalen te klimmen. Je komt steilere stukken dan wel op, maar damn, het is vermoeiend. Om de boodschap van staand klimmen er goed in te hameren hadden Heinz en Saskia nog de Saint-Roch in Houffalize uitgekozen. Ik citeer een stukje van de website http://www.klimtijd.nl:

Rondom Houffalize zijn maar weinig echt steile beklimmingen te vinden. De Saint-Roch is daar een absolute uitzondering op. De explosieve bom klimt tussen de huizen op een gruwelijke wijze het dorp uit. […] Direct vanaf de start is duidelijk dat deze muur geen genade kent. Tussen de huizen door klimt de weg in flauwe bochten onder gruwelijke steilheid naar boven. [….] In slechts 900 meter kan deze beklimming je volledig blootleggen.

Daar is geen woord van gelogen, geen wonder dat we best trots waren dat we deze helling konden bedwingen.

  • De gecombineerde clubkampioenschappen zaterdagmiddag waren hilarisch. We begonnen met een klimtijdrit over 2 km, waarbij 100 hoogtemeters werden geklommen. Het was voor iedereen een koude start, dus het hart klopte als een bezetene. Daarna had de MTB-afdeling een behendigheidsparcours opgezet. Het bleek dat racefietsers toch wel moeite hebben met het omzeilen van pionnen en het oppakken van een pion, en surplace op de eindbestemming neerzetten. De MTB-ers lachen daar uiteraard om, en ze klopten de dunne-banden fietsers dik.
  • Als afsluitende rit vertrokken we zondag met het idee dik 100 km te fietsen, maar toen we de kans kregen om hem in te korten werd dit massaal gedaan. We hebben vanuit La Roche de Haussire beklommen. Ik citeer weer:

De Haussire is de moeilijkste beklimming van de Benelux! […] Deze bij veel wielrenners onbekende moordmachine zorgt er met een gemiddeld stijgingspercentage van 7,2% over een 3.9 kilometer voor dat je benen goed vol zuur zullen lopen. Een onbekend monster van formaat.

Die hebben we dus ook gedaan: check in the box!

Tot zover de feiten. Het belangrijkste was dat het retegezellig was met z’n allen en dat we met het mooie weer in dit mooie gebied drie dagen goddelijk hebben kunnen fietsen. Allemaal bedankt en een extra pluim voor de organisatie.

2018 Esneux: leuke ‘instap’ MTB wedstrijd

wielervereniging CTC Utrecht

– Tekst en foto’s van Jeroen –

Via het mountainbikeforum werd ik een tijdje geleden getipt voor deze leuke ‘instap’ enduro wedstrijd. Aangezien ik veel ervaring op moet doen om de Megavalanche te gaan rijden leek me dit een zeer geschikte manier om eens de sfeer te proeven van een wedstrijd al zou ik zeker niet mee doen om te winnen.

De wedstrijd bestaat uit 3 races:
11 maart – Esneux
22 april – D’Amay
18 augustus – D’Hamoir

Elke race bestaat uit 6 specials (technische afdalingen) welke getimed worden. Er zijn 9 categorieën waarin gereden wordt op basis van leeftijd, e-bike en dames. Ik rijdt in de categorie Masters 2 (40+) De eerste race was al snel volgeboekt. 200 deelnemers zouden aan de start verschijnen. Een simpele rekensom gaf aan dat er genoeg tijd tussen de specials zou zitten om op een rustig tempo weer +/- 130 meter omhoog te klimmen.

De wekker stond vroeg op 11 maart; 04:30 en om 05:30 in de auto richting Esneux alwaar ik iets over 08:00 aan kwam. De parkeerplaats was al afgeladen maar net voor de afdaling naar de parkeerplaats was nog genoeg plek. Eerst maar eens inschrijven met mijn gebrekkige Frans. Naast het inschrijfgeld van € 90,- voor alle 3 de races moet er ook nog € 3,- voor een daglicentie en € 5,- voor de nummerplaat afgetikt worden. Daar zat dan wel weer een ‘repas’ kaartje bij voor de BBQ achteraf.

De inschrijving lijkt gelukt, ik heb in ieder geval een nummerplaat. Nu maar de fiets pakken, bescherming aan doen en samen met Theo en Hessel wachten op de briefing welke om 09:15 zou beginnen. Wederom een heel verhaal in het Frans waar geen van ons iets van kon bakken. We reden de horde maar achterna en kwamen na een leuke warming-up aan bij de start van special 1.

Special 1
Hier werd gestart op nummer en er werd gecontroleerd op knie-, elleboog- en rugbescherming en full-face helm. Ik heb nummer 323 dus moest nog wel even wachten en liep een stukje het parcours op om de eerste deelnemers te zien starten. Wat een snelheid zeg…. tot ik vanaf de andere kant van de rijbaan iemand mijn naam hoorde roepen. Bleek de MTB-crew van het Stadion uit Utrecht ook aanwezig te zijn. We hadden de dag ervoor nog staan scheppen op het MTBparcours op de Nederlandse Berg, maar helemaal niet gesproken over vandaag.

De nummers liepen ineens snel op, het ging gebeuren! Snel in de rij aan sluiten, positie nemen; ‘GO’ en binnen enkele minuten stond ik weer beneden, niet heel hard gereden omdat het best glad was met hier en daar drops waarvan ik niet wist dat ik ze kon nemen maar toch doet zo’n wedstrijd wat met je, net even dat beetje extra en kwam al snel in een soort flow of rush maar toch voorzichtig.

Special 2 was een heel stuk fietsen en was al wat technischer dan 1. Hier ben ik 1 x afgestapt i.v.m. een enorme drop een geul in, toch maar even niet.

Special 3 had een enorme steile technische afdaling waar ik eerst van schrok en stopte maar deze moest ik doen, ik was hier toch niet voor niets. Klein stukje terug gelopen en gaan! Wow, zie je wel peanuts! Adrenaline level steeg behoorlijk. Wat een gave run. Op de automatische piloot weer naar boven, de hoogtemeters begonnen hun tol te eisen maar de afdalingen maakte dat meer dan goed.

Special 4 en 6 waren hetzelfde. Op de klim werd best veel gelopen. Een lekker technisch stuk door een geul met gladde wanden; ik kon maar net op het zadel blijven. Vlak voor de finish nog even door een beekje heen en als je nog geen natte voeten had na run 4 dan had je na run 6 zéker natte sokken. Gelukkig was het heerlijk weer!

Special 5 was redelijk kort en had een heel venijnig klimmetje op een iets te glad heuveltje. Gelukkig stond daar een behulpzame Fransoos die mijn fiets met mij erachter het heuveltje op trok. Daarna lekker technisch over flinke keien en veel modder weer naar beneden.

Al met al een zeer geslaagde dag met een super sfeertje. Na de klimmen kon je nog even in de rij bijpraten en bijkomen voordat je weer mocht starten. Heerlijk relaxed tempo.

Rond 14:30 zat ik weer ik de auto richting Gouda. Moe maar voldaan was ik om 17:00 weer thuis.
Wat een dag!

2017 oktober MTB-weekend Eifel

wielervereniging CTC Utrecht

Op pad!
Reinart: Vrijdagochtend 27 oktober, na de koffie, vertrokken wij (ik met Gerrit-Jan, en Judith) naar Heimbach in de Eifel. Net na de middag draaiden we de parkeerplaats op. Jeroen en René stonden daar al hun fietsen af te stellen, en Anneke en Fab waren in aantocht. Dus snel uitpakken, omkleden en op de bikes voor onze eerste rit!

Jeroen had een rondrit 35 km om het stuwmeer op het programma gezet. Een waterig zonnetje kleurde de herfst rood, geel en bruin. Al naar een paar kilometer werden we het bos ingestuurd, met een steile klim omhoog. Wat een puist! Iedereen moest eraf. Hier bleef het niet bij, de beklimmingen en afdalingen werden langer, zwaarder en spannender. Iedereen had er zin in, daarom pakten we toch nog een extra lusje richting brouwerij, alwaar het bier lonkte.

‘s Avonds schoven we aan voor een 3-gangen maaltijd met Pasta a la Jeroen. Het was perfect! Daarna gezellig natafelen waarbij de mountainbikeverhalen steeds wilder en vreemder werden. Toen we voldaan een beetje inzakten werd er plots aangebeld, wie zou dat zijn….?

Nieuw in de groep
Valeria en Nisha: Het is 19.30 vrijdagavond. Twee mountainbike-groentjes staan in donker Utrecht te trekken aan hun mountainbikes, wat straps en een fietsrek. Toch nog even een hulplijn ingeschakeld, “oh, moet ie zo?” Even later stappen we in de auto op weg naar een mountainbikeweekend van CTC Fietsen in de Eifel. Afgelopen 2 weken zijn we als nieuwkomers in de CTC MTB-appgroep geslingerd en hebben we vol verbazing en nieuwsgierigheid de MTB-terminologie gevolgd. En stiekem ook wel gedacht “waar zit dat dan, een achterderailleur?” Het enthousiasme spat van de appgroep en is aanstekelijk. In de auto op weg dus naar 8 nog onbekenden mountainbikers in een huisje in Duitsland. Een beetje gespannen zijn we, maar vooral heel nieuwsgierig. Ruim 2 uur later zitten we aan tafel met deze 8, wat rozige, lui…een wintersport gevoel. Er zijn vandaag al wat kilometers gepakt en iedereen zit hard na te genieten met een hapje en drankje. De route voor de volgende dag wordt besproken en we mogen aanschuiven als oude bekenden. Bijzonder!

Zaterdagochtend staan we om 9u paraat aan het ontbijt. Een letterlijk overvolle ontbijttafel (met veel dank aan Jeroen!) nodigt uit de voorraden stevig aan te vullen, en dan gaan we! Interessant om te zien hoe ieder zich voorbereidt; bandjes worden gepompt of juist leeg gelaten, opladers geduc-taped aan sturen, go-pro wordt bevestigd, bananen steken uit zakken en dan gaan we. Het park uit is al een stevige klim, maar meteen boven volgt al een eerste beloning. Een fantastisch uitzicht, dat maar niet stopt.

Wat een omgeving! Onze trail is 45 km lang. Er zitten flinke klims tussen, technische stukken, met wortels, stenen en rotsen en vooral ook veel, heel veel prachtige afdalingen, natuur en verzichten. Het is genieten! En passant krijgen we wat tips, super waardevol om dat meteen te kunnen uitproberen, en we voelen ons al minder groentjes. Het is mooi te ervaren hoe dat samen rijden als groep is.

Op zondag splitsen we op. Drie van ons leven zich uit in een bikepark. Wij rijden met de groep weer een prachtig trail, van 35 km. We kwamen weer allemaal samen voor een heerlijke lunch met bijzondere bediening. Dan was er natuurlijk nog heerlijke koffie, Flamkuchen, Erdinger, schwanz haxe, Rolling Stones… Und alles mit einlage. Het was top!

Mijn eerste Bike-Park ervaringen.
René: Toen mede MTB-er Jeroen me vroeg of ik zondag meeging naar het bike park had ik wel even zoiets van: eeuh, kan/durf ik dat? Zeker ook omdat ik na een lullige val op de weg een nare blessure had opgelopen, die nog niet helemaal was hersteld. Toch de knoop doorgehakt en zondagmorgen samen met Rudo onze kniebeschermers en full-face helmen bij Jeroen in de bus gegooid. Jeroen was er al eerder geweest en kent het klappen van de zweep.

Bij aankomst bij de wachtrij voor de bus omhoog keken Rudo en ik onze ogen uit. Onze 120mm veerweg fully’s die bij een gewoon rondje in Nederland er best serieus uitzien, verbleekten bij de fietsen die daar stonden! Dubbele voorvorken, spiraalveren, 150-200mm veerweg, rijders in complete downhill outfit. Toch een buskaartje gekocht, waarbij Rudo en ik in eerste instantie die niet eens kregen omdat we nog onze normale MTB helmen op hadden; een full face helm en beschermers zijn verplicht in het park (toch die Deutsche grundlichkeit). In beschermende outfit uiteindelijk onze fietsen op de aanhanger gezet en daarna de bus ingestapt. Boven aangekomen bleek er naast een downhill en free ride track ook een flow track die wat beter verteerbaar was voor onze fietsen (en skills).

Eerste keer zo’n afdaling af is wel even wennen omdat je niet weet wat er komen gaat en hoe heftig dat is. Bij een ‘normaal’ rondje op een nieuw MTB parcours in Nederland is het makkelijker om een eerste rondje te fietsen, omdat je daar nauwelijks sprongen/rotsen/afgronden etc tegenkomt. Maar vertrouwend op je techniek, je fiets én gezond verstand kom je toch goed naar beneden. Uiteindelijk hebben we 2 rondes gefietst waarbij we ons kostelijk hebben vermaakt, ondanks de inspanning die het kost, zowel fysiek als mentaal. Om hier echt hard naar beneden te gaan, moet je toch wat meer rondjes maken. Waarbij de kans op vallen groter wordt, omdat je jezelf meer gaat pushen. Dat blijft altijd een spanningsveld.

Thnx Jeroen voor het vragen/pushen om dit te doen! Weer een ervaring rijker en zodanig vet dat ik wel vaker wil doen. Af en toe je grenzen verleggen met bv een sprong/steile afdaling o.i.d. blijft je prikkelen om beter te worden. En dat maakt mountainbiken ook zo gaaf!

Foto’s van Nisha, Gerrit Jan, Jeroen, Fab, Valeria

Lange afstandsfietsen (race)

wielervereniging CTC Utrecht

Lange afstandsfietsen, een diepe inkijk in de (geheime?) trainingspraktijk

Door Wolfgang Wieser

…. Het gaat vandaag rustig voor de wind, ik rij alleen boven op de dijk, nauwelijks verkeer, liggend op het tijdritstuur dwalen mijn gedachten af. De snelheid gaat eruit, steady state op de fiets, het is een prachtige dag, oer-Hollandse luchten kaderen het kronkelende rivierenlandschap. Eerst had ik het helemaal niet door, maar ineens was die er: De schaduw van een ander voorwiel op het asfalt, vlak achter mijn eigen zwartgrijze silhouette. Oké, ik heb blijkbaar gezelschap gekregen, verder dus met ze tweeën.

In één klap ben ik klaarwakker. Nerveus verstijft mijn lichaam en haast automatisch begin ik harder te trappen. De schaduw volgt op een kleine, maar constante afstand. Het gaat tegen de 35 km/u. Na enkele kilometers nog steeds geen teken dat de schaduw wil overnemen: Of het is een van de eikels die uitrusten in het wiel van de ander, of hij kan het niet op deze snelheid. Maar als hij niet overneemt, is er alleen één keuze: Hij MOET UIT HET WIEL ….!! Maar hoe doe ik dat? Daar hoort een strategie bij. Eigenlijk is het simpel, het tempo hoog houden, je tegenstander vermoeien, maar niet proberen meteen te lossen, anders loop je nog op een counter, en dan, op het moment suprême, als het parcours zich daarvoor leent: AANVALLEN!

De schaduw gaat gestaag mee, inmiddels weer 1 a 2 km/u erbij gedaan. Ik overdenk mijn mogelijkheden. Straks moeten wij van de dijk af en dan, na een vlakke kilometer,gedurende een paar honderd meter omhoog naar de sluis: Dat is DE KANS! Met afdalen halen wij 40 km/u, de schaduw verder in mijn wiel. Ik zal het je eens leren! De kans is er, dat het verkeerd gaat aflopen, dan sta je in je hemd. Nu niet aan denken! Verder, naar de voet van de helling, ik hou de 40 km/u erop. Nu geen krimp geven, hoor! De bovenbenen zeuren en ik hoop dat de schaduw zal stikken in de pijn, anders zou dit ….?

De eerste meters omhoog, een helling van amper 3%. Meer dan 1 a 2 km/u hoef ik niet toe te geven. Nog 300 m te gaan. Van zeuren naar stekende pijn, volhouden man! De schaduw volgt, ik hoor geen zware adem achter mij, de twijfels nemen toe. Het zou toch niet? En als, wat dan? Nog 100 m, het tempo blijft erop en plotseling: De schaduw laat een piepklein gaatje vallen. Het is niet meer dan 20 cm, maar het is er wel, het eerste teken van verzwakking. OPLUCHTING! Ik kan het bijna niet geloven: Nu of nooit! Dat is het moment suprême. Nog eens alles eruit persen! Aanzetten, aanzetten man! Ik kom uit het zadel en snel vooruit: 40 km/u! YES!! Ik wist dat ik dit kon.

De schaduw valt verder terug, eerst centimeter voor centimeter tot hij eindelijk helemaal is verdwenen uit mijn ooghoek. Nu alleen niet omdraaien, doorzetten man! Boven op de sluis, niet inhouden, geen uitrusten, je kunt nog niet zeker zijn van je zaak. En dan, aan de overkant van de sluis, meteen scherp rechts af, het is een haakse bocht en ik kan eventjes naar achteren kijken, overzie de hele sluis, maar de schaduw? De schaduw is weg, VERDWENEN!! Bijna zo, alsof die nooit had bestaan.

Trainen in de winter

wielervereniging CTC Utrecht

Trainen in de winter*

Door Heinz Schiller

De winter is dé periode om je duurvermogen op en uit te bouwen. Daar pluk je het hele seizoen door de vruchten van. Neemt niet weg dat echte rust ook van belang is. Een paar weken niks doen is geen ramp, sterker nog, het helpt om kleine blessures te laten herstellen. Je hoeft eigenlijk er alleen maar op te letten dat je niet te veel kilo’s aankomt!

Maar wat is nu een goede wintertraining? De kern is: je benen veel rondjes laten draaien (duurvermogen)! Aangevuld met krachttraining. Dat laatste kan zowel met als zonder fiets. Sowieso is het goed in de winter wat meer variatie op te zoeken, verschillende prikkels doen het lichaam goed. Core-stability lessen bijvoorbeeld of (als je dat leuk vindt) wat hardlopen. Maar wie met wat ambitie het komende wegseizoen wil voorbereiden legt de echte basis met duurtrainingen.

De focus bij duurtraining is gelijkmatige inspanning. Dat betekent gerieflijk uren in het zadel (kunnen) blijven zitten. Duurtraining vergroot niet je aerobe vermogen bij hoge hartslag en ook niet je snelheid, maar het levert je dit op:

  • je slaat beter koolhydraten op in je spieren en lever
  • je vervoert beter zuurstof naar de spieren die ertoe doen
  • je hart pompt beter bloed rond
  • je trapt soepeler
  • je gebruikt meer vet als brandstof

Dit alles maakt dat je efficiënter fietst en geen energie verliest. Resultaat: met minder brandstof en inspanning verder en sneller.

Maar wat kan je precies doen als het vroeg donker is, je elke dag naar je werk gaat en je in het weekend ook nog allerlei sociale verplichtingen (ook leuk) hebt. Elke dag 4 tot 5 uur op de fiets zitten gaat ‘m niet worden. Het wordt wat passen en meten maar weet dat je duurvermogen al met sprongen vooruit gaat als je elke week een lekker lange rit doet en dat aanvult met een paar kortere ritten of andere vormen van (kortere) training.

Die wekelijkse duurtraining, dat doen we bij CTC op zondag, duurt minimaal 90 minuten en wordt in een lage intensiteit gereden. Een veelgemaakte fietsersfout is dat een zware training te licht, en een lichte training te zwaar wordt afgewerkt. Resultaat: twee keer géén resultaat. Bij een duurtraining blijf je in zone 1-2, dus op 60-80 procent van je maximale hartslag. Blijf daadwerkelijk in die zones dus laat je niet verleiden om te sprinten bij de plaatsnaambordjes, je ego kan je thuis laten.

Naast de duurtraining werk je aan het sterker maken van je lichaam. Dat kan op verschillende manieren. Bij CTC bieden we bijvoorbeel core-stability lessen. Of probeer eens yoga of pilatus, heel goed voor je lichaam ook al zweet je niet. Ook een paar uurtjes in de sportschool kunnen zeker geen kwaad, mits goed begeleid (een beetje sportschool heeft gediplomeerde trainers in huis die voor jou een programma op maat kunnen maken gericht op het fietsen).

Ook spinning is een goede aanvulling. Maar let op: de reguliere spinningles in een sportschool is geen aanrader. Dat zijn eigenlijk meer fitnesstrainingen en hebben weinig tot niets van doen met het onderhouden van je fietsconditie. De nadruk in de spinningtraining moet dan liggen op kracht; beperkt afgewisseld met cardio of trainen om je omslagpunt te verleggen. In de winter is dat niet het hoogste doel.

Aan de andere kant weet je dat bij alleen duurtraining je VO2max daalt, dus het vermogen om veel zuurstof op te nemen en de verzuring uit te stellen. Je lichaam heeft in de winter wel zo af en toe een prikkel nodig om dat enigszins op niveau te houden. Dat kan heel goed door het 1 x per (maximaal) drie weken een HiiT of intensieve intervaltraining af te werken.

Ten slotte. Het ís niet altijd even makkelijk om op je fiets te stappen als het donker, nat en koud is. Een paar tips om de drempel iets makkelijker over te komen. Zorg dat je winterfiets in goede staat is en niet een seizoen heeft staan roesten. Leg al je spullen de avond ervoor klaar, zelfs in de juiste volgorde. Hou je aan een gouden regel: hoe slecht of futloos je je ook voelt, je gaat er in ieder geval 20 minuten op uit. Bijna altijd valt het dan wel mee en als je dan toch alles al aan hebt: ach, doorrijden maar. Is het weer echt te slecht, dan stap je toch op een fietstrainer thuis? Lekker muziekje erbij of een mooie natuurfilm op en gaan met de beentjes. En dan lekker lang en goed slapen, want je weet wat Jochem Uytdehaage tijdens de CTC/Stoempers workshop zei: “Hard werken, hard rusten!”

* geschreven mede op o.b.v. een artikel in FietsMagazine en tips van Alan Smeets, inspanningsfysioloog.