Tag: mountainbiken

5 redenen om lid te worden van een fietsvereniging

5 redenen om lid te worden van een fietsvereniging

wielervereniging CTC Utrecht

Fietsen is ongekend populair geworden. Steeds meer mensen ontdekken fietsen als sport en pakken de racefiets, mountainbike of gravelbike voor een mooie rit in de buitenlucht. Een groeiend aantal fietsers wordt ook lid van een fietsvereniging. En wij weten het natuurlijk al lang: samen fietsen is zoveel leuker!

Fietsen in clubverband kan gelukkig weer, maar mocht je toch nog twijfelen om lid te worden van een vereniging, denk dan eens aan deze vijf voordelen:

    1. Samen fietsen is gezelliger
      Toch wel de belangrijkste reden om lid te worden van een vereniging. Als je samen fietst, maak je meer plezier en vliegt de tijd voorbij. Tijdens een clubrit geniet je samen van de natuur, wissel je ervaringen uit, geef je elkaar tips en voor je het weet zit je met elkaar na te praten onder het genot van een kop koffie of een lekker biertje (genieten hoort erbij!).  Nog een voordeel: buiten de vaste clubritten om is er altijd wel een fietsmaatje te vinden die zin heeft om ergens te gaan fietsen.
    2. Ontdek nieuwe routes
      De fiets brengt je op de mooiste plekken en een fietsgroep is de ideale gids om nieuwe wegen en routes te ontdekken. Dit geldt met name voor wielrenners en gravelrijders. Maar ook als mountainbiker kun je nieuwe routes ontdekken, zowel in Nederland als over de grens.
    3. Verbeter je fietstechniek
      Houd je van wielrennen, dan is de kans groot dat je beter wilt worden. Sterker, sneller, vaardiger, meer zelfverzekerd, met meer beheersing op hoger tempo de bocht door. Vaak bieden verenigingen speciale wielertrainingen aan. Voor mountainbikers zijn er ook vaak diverse trainingen om de basis onder de knie te krijgen, maar ook om je zelf te verbeteren. Door met mensen te fietsen die net iets beter zijn, word je zelf ook beter. Het kan de prikkel zijn die je nodig hebt om net iets harder te fietsen.
    4. Kennis vergaren over training en materiaal
      De meeste fietsverenigingen bieden diverse workshops of clinics aan. Of het nu gaat over het gebruik van je GPS, fietsonderhoud, sportvoeding of trainingsopbouw. Hoe leuk is het als je bijvoorbeeld zelf je remblokken kunt vervangen of je ketting kunt repareren? Maar ook dat je tips krijgt over wat je het beste kunt eten en drinken om optimaal te presteren tijdens een training of wedstrijd.
    5. Motiveer elkaar
      Samen sporten is ook een stok achter de deur. Soms ben je moe, heb je geen zin of lonkt de bank en Netflix. Toch is het minder makkelijk om af te zeggen als je samen met iemand gaat sporten. Ook tijdens het sporten kun je elkaar motiveren. Zit de ander er even doorheen? Dan kun jij hem of haar door de dip helpen. En vaak is het zo, als je eenmaal onderweg bent, je blij bent met je besluit om toch te gaan!

De voordelen van een fietsgroep zijn dus talrijk. Of je nu kiest voor koffierondjes op zondagen, of gestructureerde trainingen in clubverband. Wil je eerst sfeer proeven, maak dan een proefrit en kom erachter of de fietsvereniging past bij jouw stijl en ambities.

Mocht je in de buurt van Utrecht of in Utrecht zelf wonen, kom dan eens proefrijden bij CTC Fietsen Utrecht. De activiteiten zijn inmiddels weer opgestart, dus je kunt zelf ervaren hoe leuk het is om samen met andere gepassioneerde fietsers te rijden!

Bij CTC Fietsen Utrecht staat veiligheid voorop, daarom fietsen we met gecertificeerde weg- en boskapiteins. Onze groepen zijn maximaal 12 fietsers groot, zo houden we het overzichtelijk, voor onszelf en voor medeweggebruikers.

2020 MTB kampeerweekend in Berg en Dal

2020 MTB kampeerweekend in Berg en Dal

wielervereniging CTC Utrecht

– Tekst Irma Smeding –

Het CTC-weekend Nijmegen van 18 t/m 20 september jl. leek mij een leuke gelegenheid om als nieuw lid echt met de club en met het mountainbiken kennis te maken. Kamperen in een prachtige omgeving met serieuze trails en meemaken hoe relaxed en easy-going de dames en heren mountainbikers nu (in het) echt zijn. Daar had ik nog niet helemaal een beeld bij, aangezien tijdens de clubritten het ‘peloton’ na een aantal ‘ bijkletsminuten’ weer ging rijden niet lang nadat ik kwam aanzetten. Dus wel eerst even in training gegaan.

De camping, De Groote Flierenberg in Berg en Dal, ligt werkelijk prachtig op een heuvel tussen de bomen en met een partytent, lichtjes, een skottelbraai en lekkere MTB-ontbijtjes en -diners had Roel er bijna ‘glamping’ van gemaakt. Tegelijkertijd maakten de negen graden ’s nachts in de tent – overdag was het dik in de 20 graden – en de corona douche-tijdslots het juist weer heel authentiek.

Maar we kwamen natuurlijk vooral voor de mooi gelegen trails. Die zijn echt wel van een ander level, dan trails zoals LV, HV, Zeist en Austerlitz. Zichzelf versnellende trails met flinke kombochten (waar ook MTB-ers uit vlogen) en heerlijk lange afdalingen (met uiteraard wel het nodige klimwerk daaraan voorafgaand) en op het einde van de rode route even het gevoel of je in een achtbaan, net na het hoogste punt, zit. Niet al te veel drops, of deze zijn mij met mijn 130 mm veerweg ontgaan, maar genoeg uitdaging, fun, hoogte- en kilometers (101) voor iedereen.

Een in alle opzichten superleuk mountainbike kampeerweekend dus!

2019 oktober MTB weekend Winterberg

2019 oktober MTB weekend Winterberg

wielervereniging CTC Utrecht

– tekst Yvonne Schavemaker –

Vrijdagochtend 25 oktober 2019: in alle vroegte vertrokken 11 CTC-ers mit Spass und ohne Stau naar het Duitse Winterberg voor een weekend mountainbiken door dikke bladerpakketten en over uitdagende worteltracks.

’s Middags aangekomen bij het, op eerste oog niet erg onderhouden huis in een achterafgelegen stille buurt, is iedereen maar meteen op de fiets gestapt voor het verkennen van de omgeving. Na een paar opwarmrondjes het huis rond om de route te vinden, volgde een mooie tocht van 30km. We werden vergezelt door een waterig zonnetje en konden de benen laten wennen aan de hoogtemeters. Het team, met Reinart op kop met de route en de sluiting van de groep met confirmatie van Judith over de richting, blijkt een gouden combi! Drie uur later hebben we de stamtafel gevonden in een dichtbij gelegen restaurant waar het Weizen en Dunkelse land bier op ons wacht! Dit resulteert wel even in een zwaar toetje voor de bovenbenen die de laatste berg op moeten om ons huis te bereiken.

Na binnenkomst blijkt het huis, tot onze opluchting, een waar paleisje te zijn: voldoende ruimte, een goede warme douche en sfeer verhogende kerstversiering zijn allemaal aanwezig. De koks van de avond, Jasper en Reinaert, schotelen ons een perfect tortilla-recept voor. Onder het genot van de DJ kwaliteiten van Willem en Chris heeft iedereen in een mum van tijd alles op. Klaar voor morgen!

Meer tijd, is meer kilometers, is meer hoogtemeters. Daar schrokken de meesten wel even van. Een hernieuwde route van de organisatie resulteerde in een mooie tocht van 45km door dichte bossen, met mooie uitzichten, lange klimmetjes (met gelukkig ook lange dalingen), overal paddestoelen en op de helft een tent voor Kaffee und Kuche. Met overvolle buiken vol appeltaart, vlokkentaart, Duitse cheesecake en vlierbessentaart, stappen we weer op de fiets. De zon begint te schijnen en de jassen gaan uit, de lange mouwen gaan af. We variëren de fietstocht met uphill asfalt tracks en noodzakelijke hike-activiteiten, maar we genieten ten volste van de mooie omgeving. Voor degenen die er niet genoeg van kunnen krijgen passeren we op de terugweg het Bikepark, waar enkele waaghalzen zich nog even graag naar boven laten liften voor de supersupersnelle downhill powertracks. De rest heeft de stamtafel in het restaurant al weer gevonden (incl. ikzelf). Net als de 12e CTC-er die haar MTB tijdelijk heeft ingeruild voor een cabrio. Laureen kookt ’s avonds de sterren van de hemel met een herstel-diner van zelfgemaakte pompoensoep, een goed gevulde risotto met een gezonde salade en een apple-crumble toetje. Je zou deze trip bijna een gastronomische biketrip kunnen noemen!

Zondag is het weer wat minder, maar dat mag de pret niet drukken en de meerderheid van de groep besluit daarom er gewoon op uit te gaan! We splitsen op voor een scenic ride met Reinart of een ochtend Winterberg trailpark met Jasper. Ik sluit me aan bij het buitenspeelplan in het trailpark tussen de skipistes van Winterberg. Helaas doen de liften het hier niet, maar de routes in de bossen tussen de pistes maken heel veel goed! Na enthousiast een uitdagende rode track te hebben gedaan en een mooie glijer van Jasper besluiten we eens bij de blauwe tracks aan de andere kant van de berg te verkennen. Wortels, dropjes, kuilen, plassen, de regen en de modder maken de routes fantastisch en we genieten van een heerlijke ochtend op de berg. Op de weg terug vinden we de net geopende Apres-bike-schirmbar waar me met koffie, jagerthee en Haribo für alle! Een mooi weekend afsluiten.

Bedankt Reinart en Jasper voor de goede organisatie, ik weet het zeker: we hebben allemaal enorm genoten!

2018 oktober MTB weekend Zuid Limburg

2018 oktober MTB weekend Zuid Limburg

wielervereniging CTC Utrecht
Zuid-Limburg biking met CTC Fietsen Utrecht

– tekst Diane van der Sanden-

Begin oktober was ik met een groep bikers van CTC Fietsen Utrecht een lang weekend in Zuid-Limburg. Denk glooiend landschap, prachtig weer, goed gezelschap, vette tracks en heerlijk eten en drinken. Kortom het was zeer goed toeven. Op zaterdag reden we een tocht van 60 kilometer en 1200 hoogtemeters. Hierbij het verslag van die dag.

Zaterdagochtend kwart voor zeven. De wekker gaat. Na een iets wat onrustige nacht was ik net weer in slaap gevallen en zat ik midden in een droom. Even moest ik nadenken waar ik ook alweer was. Oh ja. Schin op Geul. Het bikeweekend met CTC! Hup, dat bed uit, fietspakkie aan, ontbijten en gaan!

Al bij het ontbijt zat de stemming er goed in. Grappen gingen over een weer. Goede en wat minder goede weliswaar, maar zo vrolijk had ik in tijden niet aan het ontbijt gezeten. Hoe kon het ook anders, zoveel leuke mensen bij elkaar, een strakblauwe lucht, geweldig uitzicht en een mooie biketocht in het verschiet!

De routes Gulpen en Epen-Vijlen stonden op het programma, 60 kilometer en 1200 hoogtemeters. Stipt om 9:00 uur wilden we dan ook vertrekken, maar er moest hier nog een bandje worden verwisseld en daar nog een bandje worden opgepompt. Uiteindelijk zat iedereen toch rond kwart over negen op de fiets en kon het grote spektakel beginnen!

De eerste klim ging moeizaam. Mijn lichaam moest duidelijk nog op temperatuur komen. Wel kon bovenop de heuvel meteen het jasje uit. Na een half uurtje voelde ik dat mijn benen beter werden. De klimmetjes gingen wat soepeler en na de eerste vette afdaling, verscheen er een grijns op mijn gezicht die er vervolgens niet meer af is gegaan. En zo’n zelfde grijns zag ik bij meerdere CTC’ers op het gezicht verschijnen en ook niet meer weggaan!

De route was werkelijk fantastisch. Een prachtig glooiend landschap, uitdagende klimmetjes en dan die afdalingen! Sensationeel. En dat gewoon in eigen land! Die big high fives als we weer beneden waren, zeiden genoeg. Wat gaaf om dat enthousiasme met andere bike liefhebbers te delen! Onderweg stopten we nog voor een heerlijk kopje koffie. Ook een mooie gelegenheid voor een sanitaire stop en om de bidons bij te vullen. Ik zag iedereen genieten. Niet zo gek ook met zo’n weertje in oktober!

Eenmaal op de route Epen-Vijlen had iedereen het over boscafé ‘t Hijgend Hert. Dat ligt precies na een mega steile klim en zou een mooi moment zijn om te stoppen. Ware het niet dat een deel van de groep er gewoon keihard voorbij reed. De rest aarzelde. Wel of niet stoppen? Aangezien een aantal van ons toch wel iets wilde eten en het rond lunchtijd was, besloten we om te stoppen. Er was nog plaats en de menukaart werd al aandachtig bestudeerd. En toch klopte er iets niet. De groep was niet compleet. Harry en Reinart hadden sowieso een andere lunchplek in gedachten gehad. Commotie alom. Er werd getelefoneerd en besloten om toch verder te fietsen en ergens anders gezamenlijk te lunchen. Snel werden er nog wat krentenbollen en reepjes naar binnen gewerkt, want er zouden nog wat pittige kilometers volgen!

Er was inderdaad niets teveel gezegd. Stijgingspercentages tot boven de 20%! Gewoon in Limburg! Alleen de echte klimgeiten onder ons haalden deze monsterklim. Diep respect! Hierna zou het niet meer zover zijn tot onze pitstop in Epen. Het terras van Herberg De Smidse zat bommetje vol. Het tweede tentje in Epen wilde ons niet hebben. Enfin, het derde tentje wilde ons wel ontvangen en uiteindelijk bleken zij ook nog eens enorm gastvrij te zijn. Na een overheerlijke lunch op het zonovergoten terras, pakten we het laatste stukje van de Epen-Vijlen route weer op.

Tijd om er rustig in te komen na de lunch was er trouwens niet. We begonnen meteen al met een pittige klim. En daar opeens…Plop. Lekke band. Plop. Nog een lekke band. En de bandjes die erop werden gelegd, bleken ook lek, maar een lol dat ze hadden. Ik stond met een klein groepje iets verderop, maar we hoorden ze van een afstand keihard lachen. Uiteindelijk hebben de mekaniekers onder ons alles weten te fixen en konden we weer verder. En gek genoeg was de stemming zowaar nog beter!

Ook het laatste deel van de route was geweldig. Om het af te leren pakten we, buiten de route om, nog snel een spectaculaire afdaling mee. Hier was het even hartslagje hoog! Vette shizzle! Hierna was het nog maar een klein stukje naar Schin op Geul waar het uiteraard tijd was voor een drankje en alwaar het grote nagenieten kon beginnen!

Uiteindelijk werd de grote vraag gesteld: “Wat doen we met eten?” Verschillende opties werden geopperd en de grap dat iemand wel zin had in een hertenbiefstukje bij ‘t Hijgend Hert mocht natuurlijk niet ontbreken. Diverse CTC’ers hadden ook aangeboden om zelf wat te maken. Ik wilde wel mee gaan om boodschappen te doen. Zo gezegd, zo gedaan en dus togen Harry, Suzanne en ik naar de lokale Albert Heijn voor een knap staaltje speedshopping. Eenmaal terug op het park, stond er in no-time een overheerlijke en gezonde maaltijd op tafel. En blijkbaar hadden we toch niet hard genoeg gefietst. Want wat een kabaal kwam er uit deze groep. Op sommige momenten echt onder de tafel van het lachen. Rond middernacht ging ik uiteindelijk slapen met nog altijd die grote grijns op mijn gezicht 😊

Ik wil alle CTC’ers bedanken voor het onwijs gezellige weekend, de leuke gesprekken, de spontaan aangeboden hulp bij het fixen van de diverse lekke banden en andere technische mankementen, de enorme lol, maar bovenal het delen van dezelfde passie voor het mountainbiken!

Route Meersen en Valkenburg

– tekst Willem Mulder-

Hier bij het verslag van een zonovergoten stralende mountainbikedag in het Limburgse land. Na wat geleuter op de keutenberg en diverse extra hoogtemeters door route interpretatieverschilletjes  kregen we een goede opwarming voor een mooie rit !

Het stijgingspercentage  is wel dusdanig  dat je van een echte kuitenbijterberg kan spreken. Want als alles goed gaat valt er ook niets te lachen, en lachen is gezond net als mountainbiken!! Een goed begin is het halve werk , maar dingen die anders gaan kunnen ook verrassend zijn en leuk.

De route van het MTB parcours Meersen en Valkenburg had eigenlijk alles in zich, mooie afdalingen, steile hellingen, goede terrasjes met kwarktaart. En veel kleurenpracht, koolzaadvelden , velden waar ooit mais stond en dat in de knetterende laaghangende herfstzon. Prima gele scenery om met je knalrode pakjes en  blauw oranje CTC-sokjes door heen te knallen !

De laatste hellingen maakten de 60 kilometer en meer dan 1000 hoogtemeters een echte tocht waar je goed voor uit de hoogte kan doen , al is je battery echt wel low aan het eind.

Super bedankt voor deze prima voorbereide tour!

Dat moest natuurlijk gevierd worden met een halve liter bier schnitsels (of ander type smulpaperij) in het campingrestaurant , ook al was het geen camping… maar luxueus verblijven in  mooie bungalows op een high end park.

Terugblik

Check de after movie: https://www.youtube.com/watch?v=RF2aRxnQfBk&feature=youtu.be

2019 aprilweekend (race&mtb) in Schleiden, Duitsland

2019 aprilweekend (race&mtb) in Schleiden, Duitsland

wielervereniging CTC Utrecht
Voorjaars klimtochten met winterse streken

– Tekst van Jeroen (wielrenner) –

April 2019: dertig CTC-ers trekken naar de Eifel voor het jaarlijkse klimweekend. Fietsen, lol en clubgevoel gaan perfect samen. Plus een gratis lesje fietsonderhoud.

Zondagochtend 14 april 8.20 uur 

Een blik naar buiten levert gemengde gevoelens op. Een laagje sneeuw bedekt de heuvels in Schleiden. Twee graden boven nul. Brr….. Het plaatsje in de Eifel is de uitvalsbasis voor het vijfde klimweekend van CTC Fietsen. De buitenwereld ziet er prachtig uit. De sneeuwvlokken dwarrelen gestaag naar beneden. De heuvels krijgen een mooie witte waas. De lucht is grijs zwanger van meer winterse buien. Binnen verorberen de twintig wielrenners en tien mountainbikers een riant ontbijt. De stemming is goed. Weinig ochtendhumeur onder deze sporters. “Laten we vast de foto voor de CTC-kerstkaart maken”, wordt er geopperd. “Met kerstballen aan jouw helm”.

Maar er is ook discussie onder de wielrenners. Wel of niet fietsen? De weerapps maken overuren. Wanneer stopt het met sneeuwen? Hoe snel stijgt de temperatuur? In het dal blijft de sneeuw niet op de weg liggen. Dus waarom niet nog een tochtje maken? Maar hoe is het bovenop de heuvels? Zou het daar niet spekglad zijn? Wordt het afdalen niet een grote glibberpartij met alle risico’s van dien? En ach we hebben er toch al twee mooie tochten opzitten. Bij enkelen sputteren de bovenbenen al een beetje tegen. De sneeuw is dan een mooi excuus om met opgeheven hoofd te stoppen.

De twijfel zit vooral bij de wielrenners met hun dunne bandjes op gladde natte wegen. De mountainbikers hebben er met hun brede banden met veel profiel wel zin in. Lekker rossen door de besneeuwde bossen. Het maakt de tocht alleen maar leuker.

SUST 

De sneeuwnood wordt een praktische deugd met dank aan de Samen-uit-Samen-Thuis-filosofie (SUST) van CTC. Vandaag gaan we niet eerst fietsen en daarna met z’n allen het huis opruimen voor vertrek. Nee, we doen het gewoon andersom. Iedereen ruimt zijn of haar kamer op. Het vuile beddengoed wordt op stapels verzameld in de gang. De tassen worden gepakt. De fietsonderhoudspullen vast in de auto gezet. De vaatwasser spoelt de resten van het ontbijt weg. De restanten proviand worden verdeeld onder belangstellenden. En tussen de bedrijven door is er steeds weer die blik naar buiten. Stopt de sneeuw al?  Verrek, het wordt al minder. Wie gaat er fietsen? Nee, toch nog even wachten.

Na een uurtje ligt Hotel Höddelbusch er weer spic en span bij. En ook wordt steeds duidelijker wie denkt te gaan fietsen of wie stopt. Een aantal fietsers komt in spijkerbroek en winterjas de Stübe in. Anderen hebben hun lycra in meerdere lagen aan en maken zich op voor 60 kilometer stijgen en dalen rondom de Rursee. Alle mountainbikers staan buiten al te stuiteren om de bospaden op te gaan met hun flextails en hardtails.

Rond halfelf is het duidelijk. Tien wielrenners gaan op pad over de kronkelende wegen van de Eifel. De mountainbikers kiezen de onverharde paden. De rest gaat naar huis of pikt ergens onderweg in Nederland nog een tochtje mee. Een eind van een weekend in CTC-stijl. Plezier staat voorop.

Het begint allemaal al weken van tevoren. Naarmate het aprilweekend nadert groeit de activiteit in de aparte Eifel-appgroep. Het meerijden regelt zich bijna organisch. Er zijn genoeg fietsendragers om de stalen rossen mee te nemen. De proviand voor dertig personen krijgt zijn plek. De kooktaken worden verdeeld. De routes zijn bekend. De voorpret groeit met de dag.

Vrijdag 12 april rond 13.00 uur

Het is al een gezellige drukte op het parkeerterrein van Höddelbusch. Bijna iedereen arriveert rond dezelfde tijd. Sommige kennen elkaar van de wekelijkse wielren- of mountainbike-ritten. Een deel ontmoet elkaar voor het eerst. Het is wel kleumen op de parkeerplaats. Het pand is nog op slot. Het afladen van de fietsen zorgt voor wat inspanning om warm te blijven. Uiteindelijk blijkt de voordeur toch open en mogen we alvast naar binnen. “Aber nicht in dem Zimmer”, zegt de strenge, stevig gebouwde Duitse Mutti, de eigenaresse van deze wonderlijke groepsaccommodatie. Pas als de huur contant is betaald mogen wij het pand in gebruik nemen.

Höddelbusch is een voormalig hotel met alles erop en eraan. Flink gedateerd. Veel robuust eiken houtwerk en andere elementen van degelijke Duitse inrichting. De reclame van ‘klop, klop, massief eiken meubels uit Oisterwijk’, is hier waarschijnlijk bedacht. De biertap staat er nog, alleen niet aangesloten. De ijscoupes voor de Dame Blanche staan netjes in de kast. De schaaltjes waar vroeger de Pommes Frites und andere Beilagen in werden geserveerd blijken voor ons zeer bruikbaar als yoghurtbakjes. Bij de stereo-installatie liggen cd’s nog met o.a. de bestseller ‘Fröhlige Weihnachtslieder’. Gemütlig zullen we maar zeggen. Een goed uurtje later is iedereen geïnstalleerd. De keuken is ingericht, de ijskasten gevuld. De bak met bananen en Snelle Jelles staat prominent in de hal. Het fietsen kan beginnen. Schleiden…. CTC ist angekommen.

Eerste rit 

Het Duitse asfalt wordt met verschillende snelheden geranseld. Op de bospaden springen de eekhoorntjes weg voor de aanstormende bikers. Moe, voldaan en enthousiast strijken de diverse groepen in de loop van de middag weer neer in Hüddelbusch. Chips, bier, thee, stroopwafels, wijn, frisdrank, droge worst; het is borreltijd. Maar het is ook tijd om een diner voor dertig mensen neer te zetten. Ook dan geldt SUST.

De keukenkapitiens Heinz und Karel, zorgen dat een bonte mengeling CTC-ers uien snijdt, komijn roostert, peterselie hakt, linzensoep maakt, tomaatjes halveert en lasagne bedekt. Als ploegleiders zetten zij met hun keukenpeleton een prima vegetarische maaltijd neer. Ongemerkt hebben andere knechten de tafel al gedekt. Iedereen pakt ongevraagd een taak op. Korte tijd later is het in de eetzaal van het voormalige hotel weer een drukte zoals het ooit in de hoogtij dagen moet zijn geweest.

Het gonst natuurlijk ook al over wat zaterdag zal brengen. Terwijl op de ene plek prettig gekeuveld wordt over wielerwetenswaardigheden worden op een andere plek de routes fijngeslepen. GPSies en Basecamp zijn onze fietsvrienden. De weersverwachting is altijd op de achtergrond aanwezig. Er wordt in de loop van de avond neerslag verwacht. Zelfs sneeuw hoort tot de mogelijkheden. De vrijdagmiddagrit was koud maar droog. Gaat dat zaterdag weer lukken?

De autorit naar de Eifel, de wielertocht, het goede eten, de wijn en de Weihenstephaners doen zich voelen. Rond elven daalt de rust neer in het CTC-kamp. Het is nog steeds droog. Iedereen kan dromen over heroïsche ritten door de Duitse heuvels.

Zaterdagochtend 13 april 08.00 uur

Een zucht van opluchting gaat door het huis. Het is droog gebleven. Alleen een dun laagje rijp ligt er op de auto’s. Vol goede moed schuift iedereen aan bij het ontbijt. Alle CTC-ers hebben ongevraagd een taakje gedaan. De eitjes zijn gekookt. Het brood is gesneden. De tafel gedekt. De yoghurt en muesli staan klaar. Beleg is er in overvloed. De brandstof voor een dagje koersen en mountainbiken kan fors worden ingenomen.

Vlak voor vertrek onthult zich buiten een mooi verschil tussen de aanwezige mountainbikers en wielrenners. De eerste groep kwebbelt, grapt en grolt er lustig op los. De wielrenners zijn kalmer en concentreren zich op de komende tocht. Het is het enige moment in het weekend dat er een verschil is tussen de verschillende type sporters. Heeft het te maken heeft met het type inspanning? Mountainbiken is explosiever; is dat terug te zien in de aard van de fietser? Wielrennen is een duursport en dat kent rustigere mensen op? Dit is natuurlijk wielerpsychologie van de koude grond!

De gereden tochten zijn mooi. Lekkere klimmetjes, goede wegen, mooie afdelingen. In de bossen ontdekken de mountainbikers zelfs mysterieuze Romeinse watertunnels.

Het weer is af en toe twee seizoenen binnen een uur. In het dal rijdt je soms in een lekker voorjaarzonnetje met kwetterende vogels in het struweel. Een klimmetje waar iedereen lekker van opwarmt, brengt je naar de hogere de delen van de Eifel. Sneeuw is daar soms ons lot. Af en toe zelfs met straffe wind tegen waardoor je je midden in de winter waant. En dan de afdeling. Daar is maar een woord voor……koud!!! Der Kaffee mit Kuchen in der Bäckerei, brengt iedereen weer op de juiste fietstemperatuur. Voor het geld hoef je het niet te laten. Slechts 3,20 euro voor twee koffie en een stuk taart. Kom daar maar eens om na een zondagochtendritje in Nederland.

Thuisgekomen kruipt iedereen snel onder een lekkere warme douche. De ruim voorradige snoeperij en lekkere drankjes brengt iedereen weer op krachten. Dan ontwikkelt zich een mooi staaltje van groepsdynamiek. Een enkeling is driftig in de weer het fietsmateriaal weer op en top schoon en gesmeerd te krijgen. Terwijl een enkele ketting al weer glimt als een spiegel, gaan anderen als beginnende soigneurs aarzelend aan de slag “Misschien is het toch wel goed wat aan onderhoud te doen”, zie je de meeste denken. Maar ja, je hebt onderhoud en onderhoud. Simpel een doekje over je ketting halen kan niet door de beugel. Iedereen krijgt tussen neus en lippen door les in eredivisie onderhoud. De schoonmaakmeesters halen hun vingers nog eens langs de ogenschijnlijk propere ketting. Oeps….. Hij geeft nog zwart af. De poetser weet wat hem of haar te doen staat: nog een keer de doek erlangs.

Intussen is het keukenpeloton weer hecht bijeen en koerst voor een volwaardig driegangen diner. Als bij het serveren het woord quinoa valt, wordt het een enkele carnivoor wit om de neus. Ben je in het land van Schnitzels und Brattwursten moet je het supersymbool van de vegetarische keuken eten! En daar houdt het niet op. De sojaburger als hoofdgerecht wakkert bij een enkeling het verlangen aan om in de Imbiss van de buren iets te gaan halen. Het is slechts klein, kortdurend vlees minnend gesputter. De smaak is zo goed dat carnivoor, flexitariër en vegetariër zijn of haar bordje met gretigheid verorbert waarna zich een avondje wielerpraat en ander gezellig geklets ontspint. Dat blijkt een goede opmaat voor een goed humeur op de besneeuwde zondagochtend.

Zondagavond 14 april na 16.00 uur

Iedereen kijkt uiteindelijk terug op een geslaagd weekend. De Eifel-app stroomt vol met bedankjes, tevreden terugblikken, foto’s filmpjes en commentaren. De agenda voor april 2020 staat bij menig renner al geblokt voor het volgende CTC-weekend. Mallorca is een van de suggesties.

Mountainbikers: es war knackiger spass!

– Tekst van Harry (mountainbiker) –

Vrijdag

Na een rondje Utrecht op vrijdagochtend om CTC-ers op te pikken, zat mijn auto aardig vol; op naar Schleiden met 4 fietsen en 4 fietsgekken. Gelukkig hadden wij ook één wielrenster mee, tjee wat zijn die racefietsen licht! Onderweg was er natuurlijk die altijd aanwezige CTC-gezelligheid. Koffie doen? Ja! Want collega chauffeur Gerrit-Jan, die altijd een lading reservebanden bij zich heeft, stond met een lekke band, en niets van zijn voorraad paste op zijn auto. Dat kon nog even duren voordat het opgelost werd. Aangekomen in Schleiden het bekende kamp-tafereel: kamers uitzoeken, spullen dumpen en z.s.m. omkleden, want fietsen zullen we!

De vrijdagtocht start bij het hotel al direct met fikse klim. Een uitkomst want het was met 2 graden aardig koud en van klimmen wordt je als vanzelf warm. Het werd een rondje rond de Obersee. Niet al te moeilijk maar wel met schitterend uitzicht. Lekker om zo het weekend te starten. 45 kilometer en 670 hoogtemeters later waren we weer bij het hotel terug en hadden we echt een hete douche nodig voordat we konden aanschuiven aan het diner, want zo kun je het eten verzorgd door onze eigen CTC koks echt wel noemen.

Zaterdag

Na een nachtje in het voormalige hotel Höddelbusch, gingen we door een doolhof van gangetjes op naar het perfect verzorgde ontbijt. Waarna wij om 9:30 starten met de MTB-koningsrit ten oosten van Schleiden. Wat een dag werd dit; alle mountainbike waren ingrediënten aanwezig. Lange steile beklimmingen waar je zwetend boven komt, met aansluitend snelle afdalingen voor de afkoeling (brrrrrrr). In een besneeuwde omgeving moesten we regelmatig obstakels overwinnen, zo leuk en motiverend. Deze dag was top: samen fietsen en ontdekken, samen afzien, samen knutselen, elkaar aanmoedigen, samen lunchen. De totalen van deze dag: 51 kilometer en 1140 hoogtemeters.

Zondag

Op het zondagprogramma staat (onverwacht toch weer) sneeuw. Sneeuw maakt wielrenners nerveus. Een aantal vertrok alvast richting Nederland, wetende dat het weer vanaf de grens zachter weer was, om daar een rondje re rijden. De andere wielrenners en alle mountainbikers bleven wél, en hadden een hele mooie dag waarbij het weer al snel opklaarde!

We starten voor onze rit van 24 kilometer en 570 hoogtemeters bij -1 graden. In de middag tikten we zelfs even de +18 graden aan. Langs een steile helling omhoog fietsen is altijd spannend. We vonden een leuke koffietent met enorme hoeveelheden gebak, die ons zeer gastvrij toeliet ondanks onze staat (reuze gezellig en reuze smerig). Om 13:30 uur waren we weer terug bij het hotel waar we op ons gemak in de zon onze fietsen konden schoonspuiten en de boel konden inpakken.

Nagenieten

Nog een uurtje of 3 in de auto terug, waarna het nagenieten kon beginnen…. Start de film maar: https://vimeo.com/331393014

2018 aprilweekend (race&mtb) in Houffalize

wielervereniging CTC Utrecht

– Anne-Marie, mountainbiker –

Vrijdagmiddag
We stappen om half 3 op de pedalen: Judith, Anneke, Gerrit-Jan, Harry, Reinaert, en ik. We hebben er zin in, we zijn terug in de Ardennen! Wat een prachtige omgeving. Het grote huis bovenop de heuvel biedt een grandioos uitzicht. Wijdse velden en bosserijen, schilderachtig mooi.

We zoeven over het asfalt naar beneden, Reinaert gidst ons naar het beginpunt van route 5. Van dalen komt dalen en nog meer dalen.. voordat we het weten staan we in hartje Houffalize. Een mooi gevarieerd trail volgt. Dat is zo lekker aan mountainbiken in dit gebied. Het ene moment fiets je over een rotsig bospad of probeer je een steile klim over leistenen te bedwingen, het andere moment rij je op een single track midden in de velden of glijdt het asfalt onder je door terwijl je een boeren gehucht passeert. Alles komt aanbod, ook de enorme kuitenbijters. Tijdens deze eerste rit pakken we zo’n 640 hoogtemeters; vergeleken daarbij is onze hometrack in Zeist zo plat als een pannenkoek.

We eindigen de rit in een geweldige Belgisch kroeg. Terwijl hond Diana over onze bikes waakt schenkt de tante van Martine Morero -tante Cor- 5 glazen la Chouffe in en hakt een ‘plateau de journe’ in elkaar. Vijf kaboutermutsen maken het tafereel af, de stemming zit er goed in!

Zaterdag
Een kraakheldere dag. We vertekken bijtijds want ’s middags zijn de onofficiële CTC-clubkampioenschappen waar wielrennen en mountainbiken gecombineerd worden; niet te missen natuurlijk!

De rit van vandaag is qua landschap weer even gevarieerd. Ronald heeft verschillende routes met elkaar verbonden. In totaal zullen we zo’n 950 hoogtemeters pakken en ook enkele technisch uitdagende stukken fietsen. We waaien aan bij ‘De School Van Bonnerue’, waar we op het erf in de tuin een pot koffie soldaat maken. De zon schijnt volop en het lijkt alsof we al dagen van huis zijn. Tegen het einde van de dag benoemen we Harry unaniem tot CTC MTB clubkampioen omdat hij ‘fearless’ een trappetje afrijdt.

Na terugkomst rusten we wat uit in het huis, en spelen op een eigen gebouwde stellage in de tuin. Door gecontroleerd op een laag tempo manoeuvres te oefenen groeit je fietscontrole enorm en neemt je zelfvertrouwen op de fiets aanzienlijk toe. Een leerzame ervaring, een heel ander gevoel dan ‘gewoon ergens overheen kletteren’.

Rond half 4 rijden we met de hele groep, wielrenners en mtb-ers, naar de brouwerij van La Chouffe. Dit is het startpunt van de clubkampioenschappen 2018. Heinz start ons 1 voor 1, tijdwaarnemers Judith en Michiel staan boven op de top en klokken de finish. Na het klimmen volgt een behendigheidsparcours, waar de mtb-ers tijd kunnen goed maken ten opzichte van de wielrenners. Leuk om te zien dat asfalt niet voor onze ’tractoren’ is weggelegd (behalve Anneke, die weet nog enkele wielrenners achter zich te houden). De laagst geëindigden mtb-ers op de klim zegevieren op behendigheid. J!

Zondag
De laatste rit. Vandaag maken we het ons makkelijk, we volgen gewoon een kleurtje. Bijkomstig voordeel is dat de flow van het parcours overeind blijft. En dat is merkbaar; na een steile klim volgt bijvoorbeeld een stuk om te herstellen. Je kan lekker door pedalen want je rijdt in principe niet verkeerd zolang je de bordjes volgt. We stoppen bij een kerkje voor nog een laatste groepsfoto en dan zit het er alweer op.

Dit weekend was weer heerlijk! Op naar de volgende buitenlandtrip: Suggesties?

– Door Gerrit, wielrenner –

Ah, het langverwachte fietsweekend in Houffalize!

Met een aardige groep gingen we vrijdagmiddag alvast een rondje rijden, om er even in te komen. En net als altijd dringt zich bij mij tijdens de 1e klim de vraag op: “Wat is er ook alweer leuk aan klimmen?” Geen sprake meer van gezellig naast elkaar fietsen en kletsen: alle aandacht is nodig voor het omzeilen van de gaten in het creatief gestorte asfalt. En toch zoek ik ’s zomers vaak de heuvels en bergen op om te fietsen. Het is fijn om te merken dat het lukt, een goede cadans vinden en omhoog komen. Maar het echt leuke aan de heuvels is de natuur: berg- of heuvellandschappen zijn mooi. Tijdens een klim of afdaling langs een riviertje zit ik vreselijk te genieten.

Sinds ik vorige maand mijn CTC-wegkapiteinsbrevet heb, fiets ik bewust in de achterhoede. Zo kan ik het groepsproces goed in de gaten houden, goede raad geven en assistentie verlenen bij problemen. Deze plek in de achterhoede heb ik dit weekend vrijwillig op me genomen, waardoor ik diverse keren als richtpunt of windvanger voor de levensgenieters achter mij heb kunnen dienen, en hand- en spandiensten heb verricht bij panne. En, ik biecht het maar op, ik ben ook geen snelle klimmer.

In de afgelopen jaren heb ik al een keer of vijf een fijne fietscampeerreis met Cycletours gemaakt, waarbij het gezamenlijk koken en afwassen hoog in het vaandel staat. Dat koken gebeurt dan aan lange tafels, onder een luifel. En afwassen bij -daar vaak niet op berekende- sanitaire voorzieningen, op de budgetcampings die zo’n vakantie betaalbaar houden. Maar: je creëert er een mooi groepsgevoel mee.

Gelukkig is dat bij CTC niet anders. Een kok hoeft mij maar aan te kijken en hij/zij weet onmiddellijk: laat die vent maar uien snipperen! Bij Heinz, chef van de vrijdagmaaltijd, kreeg ik een upgrade: ik mocht tomaten halveren! Karel, chef zaterdag, verviel in de aloude reflex en liet me uien en knoflook snijden. Ik doe dat graag, je hebt wat om handen en drinkt er een glas bij, wat heel goed smaakt na een stevige fietstocht. De maaltijden waren lekker en gezond, met veel koolhydraten en groenten. Er had wat mij betreft wel een rookworst bij gemogen, maar vooruit, één weekend per jaar vegetarisch, dat is te overzien.

De feiten:

  • Vrijdagmiddag een rondje van 44 km met 750 hoogtemeters of een van 67 km met 1400 hoogtemeters. De korte was een mooie route en we werden meteen gewaarschuwd dat onbezorgd fietsen niet aan de orde was: er lag op veel plaatsen EOAB (extreem open asfaltbeton). Uitstekend voor de afwatering van de wegen, maar het zitcomfort was hierdoor wat minder.
  • Zaterdagochtend kon je kiezen tussen zelf fietsen of een klimclinic verzorgd door Heinz. Ik heb de clinic gedaan. Net als bij de spinninglessen werden we gestimuleerd om veel staand op de pedalen te klimmen. Je komt steilere stukken dan wel op, maar damn, het is vermoeiend. Om de boodschap van staand klimmen er goed in te hameren hadden Heinz en Saskia nog de Saint-Roch in Houffalize uitgekozen. Ik citeer een stukje van de website http://www.klimtijd.nl:

Rondom Houffalize zijn maar weinig echt steile beklimmingen te vinden. De Saint-Roch is daar een absolute uitzondering op. De explosieve bom klimt tussen de huizen op een gruwelijke wijze het dorp uit. […] Direct vanaf de start is duidelijk dat deze muur geen genade kent. Tussen de huizen door klimt de weg in flauwe bochten onder gruwelijke steilheid naar boven. [….] In slechts 900 meter kan deze beklimming je volledig blootleggen.

Daar is geen woord van gelogen, geen wonder dat we best trots waren dat we deze helling konden bedwingen.

  • De gecombineerde clubkampioenschappen zaterdagmiddag waren hilarisch. We begonnen met een klimtijdrit over 2 km, waarbij 100 hoogtemeters werden geklommen. Het was voor iedereen een koude start, dus het hart klopte als een bezetene. Daarna had de MTB-afdeling een behendigheidsparcours opgezet. Het bleek dat racefietsers toch wel moeite hebben met het omzeilen van pionnen en het oppakken van een pion, en surplace op de eindbestemming neerzetten. De MTB-ers lachen daar uiteraard om, en ze klopten de dunne-banden fietsers dik.
  • Als afsluitende rit vertrokken we zondag met het idee dik 100 km te fietsen, maar toen we de kans kregen om hem in te korten werd dit massaal gedaan. We hebben vanuit La Roche de Haussire beklommen. Ik citeer weer:

De Haussire is de moeilijkste beklimming van de Benelux! […] Deze bij veel wielrenners onbekende moordmachine zorgt er met een gemiddeld stijgingspercentage van 7,2% over een 3.9 kilometer voor dat je benen goed vol zuur zullen lopen. Een onbekend monster van formaat.

Die hebben we dus ook gedaan: check in the box!

Tot zover de feiten. Het belangrijkste was dat het retegezellig was met z’n allen en dat we met het mooie weer in dit mooie gebied drie dagen goddelijk hebben kunnen fietsen. Allemaal bedankt en een extra pluim voor de organisatie.

2018 Esneux: leuke ‘instap’ MTB wedstrijd

wielervereniging CTC Utrecht

– Tekst en foto’s van Jeroen –

Via het mountainbikeforum werd ik een tijdje geleden getipt voor deze leuke ‘instap’ enduro wedstrijd. Aangezien ik veel ervaring op moet doen om de Megavalanche te gaan rijden leek me dit een zeer geschikte manier om eens de sfeer te proeven van een wedstrijd al zou ik zeker niet mee doen om te winnen.

De wedstrijd bestaat uit 3 races:
11 maart – Esneux
22 april – D’Amay
18 augustus – D’Hamoir

Elke race bestaat uit 6 specials (technische afdalingen) welke getimed worden. Er zijn 9 categorieën waarin gereden wordt op basis van leeftijd, e-bike en dames. Ik rijdt in de categorie Masters 2 (40+) De eerste race was al snel volgeboekt. 200 deelnemers zouden aan de start verschijnen. Een simpele rekensom gaf aan dat er genoeg tijd tussen de specials zou zitten om op een rustig tempo weer +/- 130 meter omhoog te klimmen.

De wekker stond vroeg op 11 maart; 04:30 en om 05:30 in de auto richting Esneux alwaar ik iets over 08:00 aan kwam. De parkeerplaats was al afgeladen maar net voor de afdaling naar de parkeerplaats was nog genoeg plek. Eerst maar eens inschrijven met mijn gebrekkige Frans. Naast het inschrijfgeld van € 90,- voor alle 3 de races moet er ook nog € 3,- voor een daglicentie en € 5,- voor de nummerplaat afgetikt worden. Daar zat dan wel weer een ‘repas’ kaartje bij voor de BBQ achteraf.

De inschrijving lijkt gelukt, ik heb in ieder geval een nummerplaat. Nu maar de fiets pakken, bescherming aan doen en samen met Theo en Hessel wachten op de briefing welke om 09:15 zou beginnen. Wederom een heel verhaal in het Frans waar geen van ons iets van kon bakken. We reden de horde maar achterna en kwamen na een leuke warming-up aan bij de start van special 1.

Special 1
Hier werd gestart op nummer en er werd gecontroleerd op knie-, elleboog- en rugbescherming en full-face helm. Ik heb nummer 323 dus moest nog wel even wachten en liep een stukje het parcours op om de eerste deelnemers te zien starten. Wat een snelheid zeg…. tot ik vanaf de andere kant van de rijbaan iemand mijn naam hoorde roepen. Bleek de MTB-crew van het Stadion uit Utrecht ook aanwezig te zijn. We hadden de dag ervoor nog staan scheppen op het MTBparcours op de Nederlandse Berg, maar helemaal niet gesproken over vandaag.

De nummers liepen ineens snel op, het ging gebeuren! Snel in de rij aan sluiten, positie nemen; ‘GO’ en binnen enkele minuten stond ik weer beneden, niet heel hard gereden omdat het best glad was met hier en daar drops waarvan ik niet wist dat ik ze kon nemen maar toch doet zo’n wedstrijd wat met je, net even dat beetje extra en kwam al snel in een soort flow of rush maar toch voorzichtig.

Special 2 was een heel stuk fietsen en was al wat technischer dan 1. Hier ben ik 1 x afgestapt i.v.m. een enorme drop een geul in, toch maar even niet.

Special 3 had een enorme steile technische afdaling waar ik eerst van schrok en stopte maar deze moest ik doen, ik was hier toch niet voor niets. Klein stukje terug gelopen en gaan! Wow, zie je wel peanuts! Adrenaline level steeg behoorlijk. Wat een gave run. Op de automatische piloot weer naar boven, de hoogtemeters begonnen hun tol te eisen maar de afdalingen maakte dat meer dan goed.

Special 4 en 6 waren hetzelfde. Op de klim werd best veel gelopen. Een lekker technisch stuk door een geul met gladde wanden; ik kon maar net op het zadel blijven. Vlak voor de finish nog even door een beekje heen en als je nog geen natte voeten had na run 4 dan had je na run 6 zéker natte sokken. Gelukkig was het heerlijk weer!

Special 5 was redelijk kort en had een heel venijnig klimmetje op een iets te glad heuveltje. Gelukkig stond daar een behulpzame Fransoos die mijn fiets met mij erachter het heuveltje op trok. Daarna lekker technisch over flinke keien en veel modder weer naar beneden.

Al met al een zeer geslaagde dag met een super sfeertje. Na de klimmen kon je nog even in de rij bijpraten en bijkomen voordat je weer mocht starten. Heerlijk relaxed tempo.

Rond 14:30 zat ik weer ik de auto richting Gouda. Moe maar voldaan was ik om 17:00 weer thuis.
Wat een dag!

2017 oktober MTB-weekend Eifel

wielervereniging CTC Utrecht

Op pad!
Reinart: Vrijdagochtend 27 oktober, na de koffie, vertrokken wij (ik met Gerrit-Jan, en Judith) naar Heimbach in de Eifel. Net na de middag draaiden we de parkeerplaats op. Jeroen en René stonden daar al hun fietsen af te stellen, en Anneke en Fab waren in aantocht. Dus snel uitpakken, omkleden en op de bikes voor onze eerste rit!

Jeroen had een rondrit 35 km om het stuwmeer op het programma gezet. Een waterig zonnetje kleurde de herfst rood, geel en bruin. Al naar een paar kilometer werden we het bos ingestuurd, met een steile klim omhoog. Wat een puist! Iedereen moest eraf. Hier bleef het niet bij, de beklimmingen en afdalingen werden langer, zwaarder en spannender. Iedereen had er zin in, daarom pakten we toch nog een extra lusje richting brouwerij, alwaar het bier lonkte.

‘s Avonds schoven we aan voor een 3-gangen maaltijd met Pasta a la Jeroen. Het was perfect! Daarna gezellig natafelen waarbij de mountainbikeverhalen steeds wilder en vreemder werden. Toen we voldaan een beetje inzakten werd er plots aangebeld, wie zou dat zijn….?

Nieuw in de groep
Valeria en Nisha: Het is 19.30 vrijdagavond. Twee mountainbike-groentjes staan in donker Utrecht te trekken aan hun mountainbikes, wat straps en een fietsrek. Toch nog even een hulplijn ingeschakeld, “oh, moet ie zo?” Even later stappen we in de auto op weg naar een mountainbikeweekend van CTC Fietsen in de Eifel. Afgelopen 2 weken zijn we als nieuwkomers in de CTC MTB-appgroep geslingerd en hebben we vol verbazing en nieuwsgierigheid de MTB-terminologie gevolgd. En stiekem ook wel gedacht “waar zit dat dan, een achterderailleur?” Het enthousiasme spat van de appgroep en is aanstekelijk. In de auto op weg dus naar 8 nog onbekenden mountainbikers in een huisje in Duitsland. Een beetje gespannen zijn we, maar vooral heel nieuwsgierig. Ruim 2 uur later zitten we aan tafel met deze 8, wat rozige, lui…een wintersport gevoel. Er zijn vandaag al wat kilometers gepakt en iedereen zit hard na te genieten met een hapje en drankje. De route voor de volgende dag wordt besproken en we mogen aanschuiven als oude bekenden. Bijzonder!

Zaterdagochtend staan we om 9u paraat aan het ontbijt. Een letterlijk overvolle ontbijttafel (met veel dank aan Jeroen!) nodigt uit de voorraden stevig aan te vullen, en dan gaan we! Interessant om te zien hoe ieder zich voorbereidt; bandjes worden gepompt of juist leeg gelaten, opladers geduc-taped aan sturen, go-pro wordt bevestigd, bananen steken uit zakken en dan gaan we. Het park uit is al een stevige klim, maar meteen boven volgt al een eerste beloning. Een fantastisch uitzicht, dat maar niet stopt.

Wat een omgeving! Onze trail is 45 km lang. Er zitten flinke klims tussen, technische stukken, met wortels, stenen en rotsen en vooral ook veel, heel veel prachtige afdalingen, natuur en verzichten. Het is genieten! En passant krijgen we wat tips, super waardevol om dat meteen te kunnen uitproberen, en we voelen ons al minder groentjes. Het is mooi te ervaren hoe dat samen rijden als groep is.

Op zondag splitsen we op. Drie van ons leven zich uit in een bikepark. Wij rijden met de groep weer een prachtig trail, van 35 km. We kwamen weer allemaal samen voor een heerlijke lunch met bijzondere bediening. Dan was er natuurlijk nog heerlijke koffie, Flamkuchen, Erdinger, schwanz haxe, Rolling Stones… Und alles mit einlage. Het was top!

Mijn eerste Bike-Park ervaringen.
René: Toen mede MTB-er Jeroen me vroeg of ik zondag meeging naar het bike park had ik wel even zoiets van: eeuh, kan/durf ik dat? Zeker ook omdat ik na een lullige val op de weg een nare blessure had opgelopen, die nog niet helemaal was hersteld. Toch de knoop doorgehakt en zondagmorgen samen met Rudo onze kniebeschermers en full-face helmen bij Jeroen in de bus gegooid. Jeroen was er al eerder geweest en kent het klappen van de zweep.

Bij aankomst bij de wachtrij voor de bus omhoog keken Rudo en ik onze ogen uit. Onze 120mm veerweg fully’s die bij een gewoon rondje in Nederland er best serieus uitzien, verbleekten bij de fietsen die daar stonden! Dubbele voorvorken, spiraalveren, 150-200mm veerweg, rijders in complete downhill outfit. Toch een buskaartje gekocht, waarbij Rudo en ik in eerste instantie die niet eens kregen omdat we nog onze normale MTB helmen op hadden; een full face helm en beschermers zijn verplicht in het park (toch die Deutsche grundlichkeit). In beschermende outfit uiteindelijk onze fietsen op de aanhanger gezet en daarna de bus ingestapt. Boven aangekomen bleek er naast een downhill en free ride track ook een flow track die wat beter verteerbaar was voor onze fietsen (en skills).

Eerste keer zo’n afdaling af is wel even wennen omdat je niet weet wat er komen gaat en hoe heftig dat is. Bij een ‘normaal’ rondje op een nieuw MTB parcours in Nederland is het makkelijker om een eerste rondje te fietsen, omdat je daar nauwelijks sprongen/rotsen/afgronden etc tegenkomt. Maar vertrouwend op je techniek, je fiets én gezond verstand kom je toch goed naar beneden. Uiteindelijk hebben we 2 rondes gefietst waarbij we ons kostelijk hebben vermaakt, ondanks de inspanning die het kost, zowel fysiek als mentaal. Om hier echt hard naar beneden te gaan, moet je toch wat meer rondjes maken. Waarbij de kans op vallen groter wordt, omdat je jezelf meer gaat pushen. Dat blijft altijd een spanningsveld.

Thnx Jeroen voor het vragen/pushen om dit te doen! Weer een ervaring rijker en zodanig vet dat ik wel vaker wil doen. Af en toe je grenzen verleggen met bv een sprong/steile afdaling o.i.d. blijft je prikkelen om beter te worden. En dat maakt mountainbiken ook zo gaaf!

Foto’s van Nisha, Gerrit Jan, Jeroen, Fab, Valeria

2017 aprilweekend (race&mtb) Willingen, Duitsland

wielervereniging CTC Utrecht

– door Camille van der Harten, wielrenner –

Als herintredende fietser was het voor mij een weerzien met heuvels en steile klimmen. Na een jaartje op zondagochtend regelmatig te hebben meegefietst met CTC dacht ik er wel klaar voor te zijn. Dat was wat opportunistisch – het was voor mij aanhaken en harken. En dan vraagt Saskia mij ook nog een verslagje te maken.

Dat doe ik graag want het was een super leuk en gezellig weekend! Een geweldig leuke groep, een schitterend huis, een super kok (dank Heinz) en mooie tochten. En ook een  weekend met de Garmin gadgets en de koppeling met Strava en Relive. Het begon al in de voorbereiding, met de mails en whatsapp-groep. Vooruitzicht op een mooie omgeving die van te voren al werd verkend door Saskia en Heinz. Er waren chauffeurs, en gelukkigen die konden meerijden.

Ik werd vrijdagmorgen opgehaald door Magiel en Michel, en zoals het hoort bij Magiel gingen wij meteen op kop richting Willingen. Gerrit Jan, met Reinart en Boukje, zat vlak achter ons gevolgd door Giel en Karel. Wij arriveerden als eersten rond half 1 in Willingen waar wij door de vriendelijke Frau Hausmeister werden opgewacht. Zij leidde ons rond in het mooie huis met alle faciliteiten en vooral een uiterst zorgvuldig ingerichte keuken. Snel na ons arriveerden de anderen en wij besloten een rondje te gaan fietsen.

Magiel was al vertrokken voor een eigen ronde en Gerrit Jan en Reinart gingen op hun mountainbike hun eerste tocht maken. Boukje, Giel, Karel, Michel en ik besloten een rondje te maken van 64 km met 1365 hoogtemeters. Na 8 km en de eerste 160 hoogtemeters besloten Boukje en ik samen verder te gaan, zodat Giel, Karel en Michel sneller konden doorrijden. Boukje en ik waren van plan een kortere variant te rijden, maar mijn Garmin dacht daar anders over. Het werd toch nog een tocht van zo’n 48 km en ruim 800 hoogtemeters. Daar waren ondertussen ook Saskia en Heinz gearriveerd. Jeroen en Henri waren er ook en zij hadden ook nog de tijd gehad om een stuk te fietsen. Later arriveerden ook Anneke en Fab, Michiel en Marije en Cor-Jan.

Terwijl we aan het borrelen waren zorgde Heinz voor het diner. Verschillende gangen in Italiaanse vegetarische sfeer werden met een toelichting van Heinz opgediend. Het was heerlijk. Na een gezellige avond, waar bleek dat we allemaal toch geen totale vreemden voor elkaar waren, zocht iedereen zijn kamer op.

Zaterdagochtend begon relaxed. Half 9 ontbijt waarna we ons klaarmaakte voor de klimtraining onder leiding van Heinz. Magiel, Fab en Michiel vertrokken voor een eigen koers. Reinart, Gerrit Jan en Anneke gingen mountainbiken. Saskia en Heinz hadden een mooie tocht uitgezet. Het eerste stuk ging na een korte klim vooral bergafwaarts. Dat was een mooi stuk om teamfietsen met doordraaien te oefenen. Na een korte stop bij de stuwdam van de Diemelsee, volgens Henri een van de oudste stuwdammen van Duistsland, gingen we gestaag bergop. Voorbij het dorpje Heringhausen lag onze eerste steile uitdaging bergop en weer naar beneden. Dit was een geasfalteerd landbouwweggetje, een zijstraat van de hoofdweg met de toepasselijke naam Seestrasse. Nadat we dit klimmetje twee keer hadden gedaan gingen we weer verder langs het meer en de rivier de Diemel. Bij Hemmighausen lieten we de rivier achter ons en lag er een mooie klim op ons te wachten. Die werd door iedereen nog een keer gefietst terwijl ik er in gezelschap van Henri voor koos om even uit te rusten in het gras op de top. Daarna gingen wij weer verder richting Willingen, waar we nog een laatste klimmetje hadden richting ons huis.

Na de lunch was het tijd voor het eerste CTC Clubkampioenschap. Een heuse bergtijdrit van 1,8 km, uitgezet door Henri en Heinz. De kenners hielden het op een proloog, vanwege de korte explosieve afstand. Fietsen werden geprepareerd en alle overtollige grammetjes werden verwijderd. Voor deze uitdaging had iedereen zich weer gemeld, terwijl wij berichten ontvingen van de moutainbikers dat zij zwaar moesten ‘afzien’ en nog onderweg waren. De tijdrit ging van start met de snelle heren als eersten. Wat opviel was de haperende tijdwaarneming en doorschietende renners die vergaten een bocht te nemen. Uiteindelijk werd onder leiding van de uitstekende jurering door Henri en Heinz toch een resultaat behaald. ’s Avonds tijdens het alweer uitstekende diner zorgde Henri voor een uiterst transparante prijsuitreiking waarin iedereen winnaar werd in zijn eigen categorie. Er was nog wel enige discussie en twijfel. Uiteindelijk werd duidelijk dat de de snelste tijd was neergezet door Magiel, die zich terecht mocht kronen tot winnaar.  Iedereen kreeg een prijs – hoewel het mij niet duidelijk is hoeveel stenen uiteindelijk meegenomen zijn naar Nederland.

Zondagochtend werden wij weer rond half 9 verwacht voor het ontbijt. Afspraak was om rond half 10 te gaan fietsen. Door de prestatie van Max Verstappen in China begonnen we uiteindelijk wat later. We vertrokken voor een tocht van 100+ km. Boukje, Cor-Jan, Marije en ik reden de eerste 40 km mee met deze groep om daarna zelf een kortere variant te rijden. We kwamen helaas geen Kneipe tegen voor ‘kaffee und kuchen’. Dat had ik namelijk aangeboden, omdat er vaak op mij moest worden gewacht. Na onze splitsing kwamen wij na de lunch de andere groep weer tegen in Winterberg. Zij waren daar net neergestreken.  Vervolgens dachten wij dat we rustig zouden kunnen terugrijden naar Willingen, maar niets was minder waar. We moesten nog een paar venijnige klimmetjes nemen en uiteindelijk werden wij op de laatste klim voor aankomst weer bijgehaald door de grote groep. Het was een heerlijke ochtend – lekker gefietst.

Na thuiskomst gingen we na een late lunch weer terug naar Nederland. Voldaan en terugkijkend op een hartstikke leuk weekend met mooie fietstochten, lekker eten en heel veel gezelligheid. Top – dank allemaal!

– door Reinart Koops, mountainbiker –

Vrijdagochtend om 9 uur vertrokken wij, MTB-ers Gerrit Jan en Reinart samen met Boukje (race) in GJ’s bolide richting Willingen, Duitsland. Vroeg in de middag komen wij aan.Het weer is goed. Wij kunnen niet wachten en vertrekken een halfuur later vanuit Schwalefeld. Gelijk hebben wij het naar ons zin, het landschap is mooi met heuvels links en een bosbeek rechts beneden ons.

In Willingen pakken wij route 27 op voor 50 kilometer met 900 hoogtemeters. Daar fietsen wij de paden en steile heuvels op. Al snel zien wij onze eerste top, da’s effe wat anders dan Zeist. We praten nog even maar worden snel koest. Na de top volgt de beloning in een lange afdaling door een dennenbos. Snel volgt echter de volgende beklimming en zo gaat het verder.

Middenin het donkere dennenbos komen wij een groepje verdwaalde MTB-ers tegen. Na wat Duits heen-en-weer gekletst blijken het Nederlanders te zijn. Het groepje jonge mannen op het juiste spoor gezet. Al snel denderen ze met hun fully’s met groot verzet ons voorbij. We wilden nog roepen “Uit je zadel man!”, maar het was al te laat. Onbezonnenheid of een geplande stop?  Daar ging er één over de kop.  Een ander verdween na een stuurfout in het bos. Een shortcut ? Zeker een gewaagde, want die takken geven niet mee. Een paar kilometers verderop lagen ze al ras, uitgeteld, met bebloede koppen in het gras.

Wij reden in een gestaag tempo fluitend verder de heuvels op. Voelden ons goed, dronken wat en hadden geen zorgen aan ons hoofd. Weer een heuvel op en gelijk na een bocht een steil grindpad naar beneden. Snel uit het zadel, kont naar achteren, staand op de pedalen, geen rust voor de vermoeide leden. Onderweg komen wij bovenlangs de skipiste van Usseln. De afdaling is zelfs zonder ski’s heftig. Terug in Willingen drinken wij op terras met uitzicht op de skipiste een paar Erdinger’s . Daarna afzakken naar Schwalefeld  voor de nabeschouwing en het afpilsen in ons mooie onderkomen.

’s Avonds een heerlijke primi met pasta met pesto en daarna een secondi van India’s brood, bloemkool, tomaten en komkommer begeleid door wijn en bier. Wat is het wielerleven goed!

Zaterdag: Ontbijt, met brood, bonen en eieren, wat kan ons nog gebeuren die dag. Samen met Anneke vertrekken we voor route 45, 60 km met 1500 hgt. Het beloven weer flinke klimmen en spectaculaire afdalingen te worden. Net de koffie achter de kiezen en koud 5 minuten onderweg of daar doemt de eerste steile bosklim al op. Schakelen bijtrappen en nog eens schakelen, daarna puffen, hijgen en zweten en blijven draaien en doortrappen. Met de laatste 20 meter in het vizier en bijna op de top, brak het lijntje bij de mannen en was het omvallen of afrollen. Alleen unsere Spitzenkonigin pedaleerde met gemak naar de top.

Kwam je dan uiteindelijk boven dan stond daar onze blitzlicht Photographer Gert Jan op de top. Geen tijd om je shirt rechttrekken of voor een lach op je gezicht maar direct de flitslamp voor je kop. Dan weer verder naar beneden. Met de blik strak vooruit, niet naar beneden kijkend in de donkere ski-schacht. Hobbelend over boomwortels, stuiterend over keien, scheren wij links en rechts langs bomen in een achtbaanvaart naar het dal. Hoe vertel ik het mijn moeder, is dit fijn? Nee dit is niet fijn, dit is geweldig! Over single tracks en smalle bospadjes vervolgen wij onze weg richting de Langenberg. Uiteindelijk bereiken wij via een hoogplateau de Langenberg met 843m het hoogste punt van Sauerland. Daar aangekomen duikt Gertjan gelijk op de hangmat

Gelukkig hebben we goed ontbeten , want met zero horeca en met slechts 1 krentenbol met z’n drieën houdt het niet over. Ja daar rij je dan in Niemandsland, geen hond of Bauernhof te bekennen en ook het water raakt op. Een eindje verder rijden we boven op de piste in Willingen dwars door de eeuwige sneeuw. Tijd om onze bidons te vullen.  Terug op de basis, komen wij lekker bij in het zonnetje met een Warsteiner.

Daarna met zijn allen genieten van de door Heinz bereide wielermaaltijd. Verkocht niet Abel zijn eerste geboorterecht aan Ezau voor een bord linzen? Na Heinz’s bietensoep en linzenschotel is zelfs je (schoon)moeder niet meer veilig.

Zondag: vandaag sluit Jeroen ook aan. Met zijn vieren vertrekken wij voor Route 30, 45km 1150 hgt naar de Diemelsee. Het weer vandaag is heerlijk, 18 C dus kortebroek-en-shirten-weer. Ook vandaag wordt ons niets bespaard. Direct worden wij getest bij dezelfde berg en vallen wij door de mand. Wat blijft die klim toch lastig en wat zijn onze lijven zwaar. Vandaag lijken de klimmen en afdalingen nog zwaarder en langer te worden. Is het het weer of zit het tussen de oren ?

Der Abtallungspezialist Jeroen toont weer eens zijn specialisme in de afdalingen. Hij snelt weg en is niet te volgen. Pas onderaan de berg zien wij hem terug rustend in het veld, terwijl bij ons de adrenaline nog door de bloedvaten giert. Halverwege zetten wij GJ op een zijspoor, ja genoeg is genoeg, voor een shortcut richting Schwalefeld. Later die dag vernemen wij dat hij het toch gehaald heeft. Over onkruid gesproken. Dit keer hebben wij geluk, we vinden zowaar een eettentje met Hollandische spezialitaten bij der Diemelsee. “He he, eindelijk vlees” roepen wij in koor. Daarna vervolgen wij weer onze weg

Terwijl het groen voor ons wegschiet, neuriën wij zacht een wielerlied:

“Hij kijkt vooruit ziet niets. Hij denkt niet na hij fietst
Al doen zijn benen pijn. Hij moet de snelste zijn
Ze halen nooit meer in. Hij denkt: verdomd ik win
Met de laatste meter in zicht, breekt hij dan toch en zwicht
Vallen of afrollen is wat rest en hij deed nog zo zijn best”

Na nog een aantal forse klimmen en spectaculaire afdalingen, mooi vastgelegd door Jeroen komen wij aan in Schwalefeld. Daar omkleden, inpakken en vervolgens verlaten wij Sauerland voor…even…

2016 oktober MTB-weekend Manhay

wielervereniging CTC Utrecht

img_2142Mountainbike weekend Manhay 2016,
door Anne-Marie Dröes

Vrijdagochtend: iedereen besluit op tijd te vertrekken vanuit Nederland. Na een snelle lunch zitten we ’s middags al op de fiets; even de omgeving verkennen voor de dagtochten van zaterdag en zondag.

Een kuitenbijter zet meteen de toon. Dit weekend gaan we veel klimmen. Maar ook  hard afdalen, en dat vind ik leuk!

Zullen we het doen? Eén voor één rijden we onder het afzetlint door: “Annonce des journees des chasse”. Is dat wel handig? Jachtseizoen. We fietsen verder op het parcour totdat we een bord  met doodshoofd tegenkomen, dan weten we het zeker: dit is niet handig, laten we een andere route kiezen . Tijdens de stijle klim die volgt horen we van alle kanten uit het bos toeters klinken: de klopjacht is begonnen. Daar wil je écht niet tussen rijden, dan maar verder op het asfalt. Na een snelle afdaling weet Ronald ons weer naar een stukje offroad te gidsen. We passeren leuke bruggetjes en prachtige vergezichten: Aaahhh en oooh’s wisselen elkaar af.
Na een tocht van een kleine drie uur komen we terug bij de Guesthouse. Tijd voor een biertje gevolgd door een pasta maaltijd en een gezellig avondje bij de vuurkorf. Ik heb nu al zin in morgen!

Zaterdag
Laaghangende ochtendnevel, dauw op het gras en oogverblindende herfstkleuren. Het landschap wisselt zich in rap tempo af. Het ene moment rijden we nog op asfalt, het andere moment onverhard tussen torenhoge dennenbomen. Een beekje geeft het merendeel van de groep natte voeten. Maar niemand klaagt want hard door beekjes crossen blijft toch altijd leuk. Sommige klimmetjes van het parcours zijn behoorlijk pittig en technisch. In stijgingspercentage maar ook door natte boomwortels en losse stenen. En de lengte, soms lijkt er geen eind aan te komen. Maar wat voel ik me trots als ik toch weer boven ben! Van route 12 gaan we naar 13 en weer terug naar 12. Kan het nog langer, ergens nog een lusje erbij? Het begint te schemeren en ik ben behoorlijk voldaan, we gaan op huis aan. Het uitzicht over het met avondmist gehulde dal is adembenemend.

Zondag
We ontwaken met een kraakheldere lucht. Ik duw het dakraam open en adem wolkjes. Dit beloofd een lekkere dag te worden! Een enkele enthousiasteling hult zich in kuitbroek en korte mouwen, maar voor de meeste is het te fris. “Het is wel gewoon november hé?!” denk ik nog. Maar al snel gaat ook mijn jasje uit. Het is echt een heerlijke dag, een cadeautje van het najaar.
We fietsen door heel afwisselend landschap, iets wat dit gebied typeert. In de omgeving van Manhay vind je niet de meest spannende singletracks. Maar het pittige offroad klimmen, de lange afdalingen en de variatie van landschap en terrein maken dat meer dan goed. We rijden door beekjes, over brede landweggetjes langs koeien, over een verroest spoor met een ouderwets treintje, kriskras door een grasvlakte, langs dennenbomen en over een kalender vlakte met pas gekapte  bomen. We besluiten de dag met blubber, een afdaling waar het behoorlijk glibberen is.

Het was een top weekend. Biken in de Ardennen betekent techniek verbeteren maar vooral heel veel gezelligheid. Het liefst ga ik volgend weekend weer. Moet ik echt een heel jaar wachten?